Wat moeten we met al die onderzoeken naar zwangerschaps-, overgangs- en menstruatieverzuim?

Ik citeer 'vorig jaar verzuimde 61 procent van de vrouwen een of meerdere keren. Bij tien procent van de vrouwen vielen de klachten bij het laatste verzuimgeval samen met zwangerschap, menstruatie of de overgang. Dat blijkt uit een enquête van CBS en TNO.' In Jip en Janneke-taal: de dames en hun baarmoeder? Altijd gezeik. De onderliggende boodschap: vrouwen in je bedrijf? Gedoe. De collega die me dit nieuwsbericht stuurde zei erbij: 'Ik zou bijna geen vrouw meer durven aan te nemen.' Wat moeten we eigenlijk met dit soort berichten? Ik word er eerlijk gezegd een beetje moe van. Wij weten allang dat we kwaaltjes en pijnen hebben die mannen niet hebben. We kunnen er helaas niks aan doen, behalve misschien die baarmoeder eruit laten trekken, maar dan krijg je weer overgangsverschijnselen. Lastige kwestie dus. Volgens het CBS onderzoek 'gingen negen van de tien vrouwen binnen vijf werkdagen weer aan het werk. Bij overgangsklachten verzuimde zes op de tien vrouwen korter dan een werkweek. Als het om zwangerschapsklachten gaat, blijven drie op de tien vrouwen twintig werkdagen of langer thuis.' Vervelend ja, maar ten eerste: mannen zijn voor 50 procent verantwoordelijk voor die zwangerschap die ons ziek, zwak en buitengewoon misselijk maakt, dus om daar achteraf over te gaan zeiken voelt een beetje kinderachtig. En wat die menstruatieklachten betreft: wij zouden ons ook liever niet maandelijks voelen alsof een profvoetballer ons in de pens heeft getrapt met z’n noppen. Maar ja, je kan zoveel willen. Ik snap dat dit soort onderzoeken misschien kunnen bijdragen aan 'meer openheid' over dit soort kwalen, maar ik denk dat het vooral weer heel veel saaie grappen, vooroordelen en rotopmerkingen over deeltijdprinsesjes en luie meiden teweeg gaat brengen. En dat is prima als je daadwerkelijk een luie meid bent, zoals ik. Maar het is cru om dit over álle vrouwen te horen. Ik ken zoveel hardwerkende vrouwen die zich thuis en op kantoor uit hun naad werken - betaald en onbetaald. En toch wordt er elke keer weer een stok tussen onze spaken gestoken. En hoe slecht is het nou eigenlijk dat we ons lichaam zo goed kennen dat we onze grenzen aangeven als we tergende buikpijn hebben? Daar zouden mannen nog iets van kunnen leren. Grenzen aangeven als ze bijvoorbeeld overwerkt, ongelukkig of depressief zijn of geen idee hebben wat ze met hun leven aanmoeten. Maar zulke artikeltjes zijn natuurlijk iets minder lekkere clickbait dan 'haha, wijven zijn mietjes met hun menstruatieklachtjes'. Ik hoop dat het hebben van dit gesprek er ooit, over heel veel jaar, voor gaat zorgen dat we kritisch gaan kijken naar werk in plaats van naar elkaar. Is het nodig om allemaal veertig uur te werken? Is het nodig om allemaal veertig uur op kantoor te werken? Of zouden zowel mannen, vrouwen en alles ertussenin en eromheen gewoon prima wat minder kunnen werken? En wat vaker thuis, zeker als je je niet 100 procent voelt? Als ik me 70 procent voel, kan ik nog prima vanuit bed werken. Natuurlijk werk ik niet in de zorg of in de retail maar als het kan, doe er dan ook niet moeilijk over werkgever. Kijk naar wat er wel kan in plaats van alles wat niet perfect gaat.