Vooral de mensen waar je toch lichtelijk tegenop kijkt (nee, ik heb het niet over de Kardashians, het lijkt me beter als niemand daar tegenop kijkt) worden opeens een stuk leuker als je weet dat ook zij moeten dealen met narcistische moeders, afwezige vaders, een erfenisschandaal, een alcoholistische oom en minstens één broer of zus die zó ver weg van de rest van de familie woont dat je je afvraagt wat daar in vredesnaam is voorgevallen. Iets met gedeelde smart.

Ik ken een familie die aan de buitenkant ogenschijnlijk perfect is. En dan moet ik eerst uitleggen hoe je als familie perfect kan lijken. Allereerst is iedereen in leven, dat is een must. In perfecte families wordt niet gedaan aan de dood, aan omgaan met het alles verzengende verlies van iemand van wie je zielsveel houdt. Dat is voor de losers. Nee, deze perfecte familie met kinderen van mijn leeftijd heeft nog alle vier de opa’s en oma’s en ook vader en moeder zijn nog very alive and very kicking. Hoe krijgen ze het voor elkaar, vraag je? Ik denk dat ze veel geluk hebben met hun rijkdom en gezondheid. In ieder geval: iedereen is nog in leven en komt minstens één keer per week samen voor een grandioos diner op zondag.

Hoe ik dat allemaal weet? Het moet ook nog eens allemaal per se op Instagram staan. En dat is ook hoe ik weet dat ze heel erg gefocust zijn op veel tijd met elkaar doorbrengen, alsof ze allemaal geen propvolle agenda’s hebben zoals normale mensen. Denk: doordeweekse get-togethers, meerdere familievakanties per jaar, allemaal in dezelfde stad wonen, alle feestdagen groots gevierd. Ik weet dat alle kinderen indrukwekkende carrières hebben in de goededoelensector, media of advocatuur. Allemaal dragen ze hun steentje bij aan hoe goed deze familie op papier lijkt te zijn. Het voelt bijna ouderwets, zo perfect doen ze het. Geld? Geen probleem. Woonruimte? In overvloed. Looks? Perfect. Liefde? Onverwoestbaar. Klink ik al zuur? Mooi. Ik vind het helemaal niet erg om af en toe een beetje zuur te zijn over mensen die alles mee lijken te hebben.

Het is niet dat ik ze bepaalde dingen niet gun, het is meer dat ik mezelf en anderen ook iets van dat perfecte plaatje gun. Dus toen ik erachter kwam dat deze perfecte familie in alle stilte moest dealen met een scheiding, gekissebis over voogdij en een heel smerige fraudezaak, kon ik een kleine glimlach helaas niet bedwingen. Niet omdat ik deze mensen die ik helemaal niet persoonlijk ken het allerslechtste gun. En ook niet omdat ik mensen graag zie lijden. Heel eerlijk, het voelt gewoon verfrissend wanneer perfecte mensen uiteindelijk toch ook in dezelfde rotwereld als jij lijken te leven.