Dieren die uitsterven, eilandengroepen die verdwijnen, schietpartijen in winkelcentra, oorlog in Oekraïne, het bloedvergieten in Palestina, berichten over marktplaatspedofielen die zichzelf aanbieden als goedkope oppas, onderzoeken waaruit blijkt dat vijftig procent van de Nederlanders kanker krijgt, Joodse mensen die gediscrimineerd worden, moslims die zich tweederangsburger voelen, politici die de boel bedotten, rijken die alleen maar rijker worden, armen die alleen maar armer worden, de woningcrisis, de levensonderhoudcrisis, het toenemende aantal daklozen, suïcidale tieners, femicide, peuters die geen ontbijt krijgen – het houdt niet op.

Ik kan nog even doorgaan, maar ik heb maar vijfhonderd woorden te besteden en wil jullie ook niet over dat randje duwen. Het is soms zo lastig om nog te genieten van de leuke aspecten van het leven als er even verderop iets verschrikkelijks, alles ontwrichtends gaande is. Ik betrap mezelf er steeds vaker op dat ik zowel kwaad als jaloers ben op mensen die trots vertellen dat ze 'het nieuws niet volgen'. Jaloers omdat ik weet dat zij beter slapen, kwaad omdat ik toch ergens vind dat dat het minste is wat je kunt doen: erkennen dat er veel mensen op de wereld zijn die het echt heeeeeeeeeeel slecht hebben op dit moment.

Ik hoor je al sputteren: 'En dan?' En dan niks. Je kunt maar zoveel doen. Je kunt niet iedereen helpen. Of redden. Je kunt wel op een politieke partij stemmen met in je achterhoofd de mensen die het minder goed hebben dan jij. Je kunt af en toe wat geld overmaken naar organisaties die de handen uit de mouwen steken. Je kunt vrijwilligerswerk doen. Je kunt stilstaan bij hoe goed je het zelf hebt zonder meteen 'ja, maar' te blazen.

Dat jouw energierekening omhoog is gegaan, kun je niet naast een doodgebombardeerd kindje plaatsen. En dan? Dat was het wel. Het leven is oneerlijk en niks is zo uitputtend als onrecht. Ik kan het weten, ik ben zo’n sukkel die kan stomen na te lang scrollen door timelines vol berichten, video’s en artikelen die me weer met de neus op andermans sores drukken.

En toch zou ik het niet anders willen. Ik wil helemaal niet wegkijken. Ik wil dat rotnieuws zien. Die ontwrichtende beelden. Ik wil het niet negeren. Tenminste, niet langer dan een paar dagen, om even op te laden – niemand heeft iets aan je als je volledig gebroken in bed ligt.

Maar blijf bewust. Ik ben er heilig van overtuigd dat je een fijner, liever persoon bent en blijft als je het ziet, in je opneemt, erkent. Dan maar wat slechter slapen af en toe. Ik heb tenminste een bed.