Nee, jouw ideale kerst. Probeer je jouw droomkerst eens in te beelden. Zoals jij het zou willen. Zonder overleg, zonder compassie, zonder oog voor wat hoort en van je verwacht wordt. En voor dat je daaraan begint, probeer dan alle moetjes, willens en eisen van je partner, kinderen, vrienden, ouders, broers, zussen en de rest van de familie straal te negeren. Waar zit jij dan dit jaar?

Zit je op 25 december dan aan tafel, tussen oom Herman en je zwager Jeroen in? Terwijl je elke keer op het punt staat om je mond open te trekken als zij het weer hebben over 'klimaatdrammers die doen alsof de wereld in brand staat'? Sta je dan sissend in de keuken ruzie te maken met je zus, omdat zij weigert te helpen met de vaatwasser inruimen?

Stap je dan in alle vroegte de kou in om door de hagelbuien richting het troosteloze vinexwijkje van je ouders te karren, om daar voor de veertigste kerst op rij te gourmetten? Iets wat je altijd met je hele hart hebt gehaat omdat al je kleren weer naar de stomerij kunnen en je uiteindelijk toch altijd weer met honger naar bed gaat. Is er ooit iemand echt vol geraakt van drie mini-slavinken en een plakje courgette? Ben je dan al sinds eind november bezig met de voltallige Intertoys-website integraal bestellen voor je twee verwende koters van wie je weet dat ze na zes minuten met hun nieuwe cadeaus spelen toch wel weer afgeleid zijn door een aflevering van Bumba?

Als jij het voor het zeggen had, zou jouw ideale kerst dan volledig draaien om wat er van je verwacht wordt? Wat hoort? Wat je ouders al jaren doen? Het jaarlijkse vriendenetentje? De drank? De tradities? Al het eten? Het heen en weer rijden tussen vier druilerige woonplaatsen? Is dat de ware kerstgedachte?

Ik zou het wel weten als ik honderd procent egoïstisch durf te zijn en een bankrekening zou hebben die al mijn dromen waar kon maken. Ergens in de week voor kerst zou ik op mijn dooie gemak langs mijn familie rijden voor wat knuffels en gezelligheid. Op de daadwerkelijke kerstdagen zou ik het allerliefst met mijn vers gepedicuurde tenen in het Arubaanse zand van Eagle Beach wroeten. En ik zou pas begin januari terugkomen. Zonder cadeautjes, zonder schuldgevoel en vooral zonder mentale kater van een vermoeiend gesprek met Herman en Jeroen. Als mensen het hebben over het privilege van rijk zijn, is dat kerstticket naar Aruba het eerste waar ik aan denk. Wat een weelde!