Even daarvoor was er al consternatie ontstaan omdat ik de enige op de redelijk jonge redactie was met een mombike. En ná de opmerking over mijn blijkbaar misplaatste functie als 'gewoon' redacteurtje ging het nog even verder. De lieve collega vervolgde: 'Meestal zie je vrouwen van jouw leeftijd toch in hogere functies binnen een redactie, als samensteller of hoofdredacteur bijvoorbeeld.'

Hij is een schat van een jongen, exact tien jaar jonger dan ik, maar hij had waarschijnlijk geen idee in wat voor rechtlijnige kronkels hij dacht over het carrièrepad van een vrouw. En dat snap ik ook wel, wij vrouwen denken vaak in exact dezelfde kronkels. Uiteraard vond ik mezelf een paar seconden later keihard in de verdediging. Ik stamelde iets over 'een hekel hebben aan te veel verantwoordelijkheid' en 'van die hoge functies heb ik al eens gehad en ze vielen vies tegen'.

Pas dagen later bedacht ik me dat ik beter gewoon mijn schouders op had kunnen halen en een verongelijkte 'dus?' tussen m'n lippen door had kunnen persen. Ik ga inmiddels richting de vijftien jaar werkervaring en het kostbaarste wat ik daaruit heb gehaald is de intrinsieke kennis over mezelf. Ik weet inmiddels exact wat ik wel en vooral niet wil. En beter nog: ik doe inmiddels exclusief wat ik wel wil en laat alles wat ik niet wil graag links liggen. Mits mijn bankrekening me die ruimte kan bieden.

Even in jip-en-janneketaal zodat zelfs mensen van 26 het snappen: fuck de verwachte paadjes waar jij overheen zou moeten wandelen. We get it, je studeert af en er wordt van je verwacht dat je daarna snel een baan vindt waarvoor je hebt gestudeerd in een vakgebied waarin je elk jaar meer en meer gaat verdienen. Je klimt omhoog in schalen en in aanzien. Verrassing, die route vond ik tergend saai. Of nou ja, vooral erg onaantrekkelijk. Ik stel mijn geestelijk comfort boven aanzien. Ik zit liever weken achter elkaar in m'n eentje thuis, het zzp-spel uit te spelen.

Geen promotie, geen bonussen, geen verwachtingen. Alleen ik die zelf bepaal welke klussen ik aanneem en waar ik gelukkig (of vooral: niet depressief) van word. Leuk voordeeltje: ik bepaal mijn prijs, ik zit niet vast aan een cao of een schaal. En mocht ik dan toch tijdelijk op een kantoor, redactie of project zitten waarbij ik onverhoopt in een systeemplafondhiërarchie wordt geperst? Dan trek ik ook daar nog altijd mijn eigen plan. En mijn plan is, exact zoals die meid met die mombike stamelde: absoluut nooit de persoon met de meeste verantwoordelijkheid zijn. Been there, hated that.