Nog voor ik zwanger was, hoorde ik van vrienden en kennissen regelmatig wat er allemaal misging bij hun kinderopvang. Een vriendin vertelde me over alle keren dat ze 'verhaal ging halen' bij de juf omdat de tv af en toe aan werd gezet op de crèche. Mijn eerste gedachte: dus? Een vriend klaagde over het feit dat het kinderdagverblijf van z'n zoontje geen tijd had om rekening te houden met het vegan dieet van de dreumes. Ja, ik weet dat dit klinkt als een verzinsel van een boomer die aanstellerige millennials in diskrediet probeert te brengen, maar sommige mensen zijn echt zo.

Tegen de tijd dat ik mijn dochter naar de opvang bracht – ze was vier maanden oud – was ik er inmiddels achter dat veel ouders verschrikkelijk zijn. Dat klinkt generaliserend, maar ik ben bang dat ik nou eenmaal gelijk heb over veel ouders. Vooral ouders van jonge kinderen, dan. Ik denk namelijk dat je uiteindelijk uit het narcistische ouderpatroon kunt groeien. Maar nieuwe ouders? Die denken dat zij en hun kind de enige reden zijn dat de aarde nog om zijn as draait.

Al helemaal als ze in Amsterdam wonen. Over alles valt wel wat te zeiken, en niet alleen tegen het opvangpersoneel. Ook tegen mij, over het feit dat ik mijn dochter 'al' naar de opvang bracht toen ze 'pas' vier maanden oud was. Aan de ene kant ben je een uitzuiger en lui als je niet werkt, en aan de andere kant verwacht een bepaald soort mens van je dat je tot aan de basisschool met een kind aan je tiet aan de keukentafel zit om leuke Montessori-approved puzzeltjes te doen. Helaas, die borstvoeding bleek na week vijf al een bijzonder slecht plan en ik was uitzinnig met mijn twee babyvrije dagen toen mijn dochter met haar prille vier maandjes naar de opvang ging. Het eerste wat ik toen deed? Dagenlang in bed liggen, tv-kijken en bijkomen.

Ook dát is trouwens een taboe: opvangdagen hebben, maar niks nuttigs doen op die dagen. Of zoals ik op een zeker babyforum las, van iemand die verhit op haar toetsenbord had lopen rammen: 'Ik word niet goed van die ouders die wel kostbare plekken op het kdv bezet houden om vervolgens uit hun neus te gaan peuteren!!!!' Dame, ik ken je niet, maar ik raad jou specifiek aan om juist eens vaker in die holtes te peuteren. Word je misschien wat rustiger van.

Lees ook: Jennifer geeft haar kinderen thuisonderwijs: 'Mensen denken dat ze de hele dag in hun uppie thuiszitten'

Zoals ik al zei... ouders. Ik ben dus een onwijze slijmbal als het op mijn opvangjuffen aankomt. Ik wil heel graag níét zo'n zeikouder zijn die ze opzadelt met allemaal extra taken, verzoeken en speciale eisen. Ik wil gewoon dat ze mijn dochter in leven houden, haar af en toe een knuffel geven en zorgen dat ze lekker moe is als ik haar op kom halen. Af en toe maak ik een praatje en probeer ik te peilen hoe ze hun werk vinden, wat ze irritant vinden, wat ze leuk vinden en wat wij beter kunnen doen. Ik heb geprobeerd mijn tomeloze research om te zetten in een paar handige tips voor een goede relatie met de opvangjuffen of -meesters van je kind.

TIP 1: Besef dat pedagogisch personeel dat in de kinderopvang werkt niet rijk wordt van het verschonen van jouw diarreemonster. Leidster Sarah (de namen in dit stuk zijn uiteraard hartstikke gefingeerd) vertelde me dat ze een paar boze ouders op WhatsApp had gesproken, kort nadat bekend werd dat de prijzen van kinderopvang omhoog zouden gaan. Een enkeling had zelfs de ballen gehad om cynisch te vragen 'wat voor een dure activiteiten ze van die nieuwe pot met geld zouden gaan ondernemen'. Natuurlijk is 'ergens opeens meer geld voor moeten betalen' nooit leuk, maar áls ik dan ergens meer geld voor moet betalen, laat het dan voor de zorg van m'n kind zijn.

Overigens was een tariefverhoging gewoonweg nodig. Energieprijzen stijgen ook voor bedrijven, en opvangpersoneel wordt al jarenlang grof onderbetaald – zeker als je je bedenkt dat ze zich bezighouden met belangrijkere dingen dan de gemiddelde clown op een bedrijvenpark. Geef die mensen al het geld dat ze nodig hebben.

Bonustip: niet over geld en uitgaven klagen tegen werknemers. Dit zijn de mensen die jouw kind troosten als Vlinder (2) 'm omver heeft geduwd om snel bij een verlepte Peppa Pig ergens in een hoekje te komen. Ik weet in elk geval van een paar Amsterdamse gezinnen dat ze hun matig-effectieve schoonmaakhulpen meer betalen dan de mensen die elke ochtend naar de stad afreizen om daar in een helverlicht zaaltje Op een klein stationnetje te zingen tot alle acht peuters eindelijk tevreden zijn.

Benieuwd naar de andere twee tips van Carmen? Je leest het in &C's maartnummer die nu in de winkels ligt, of haal 'm vast hier: