Rian (52): 'Een tut is een T-shirt, het liefst van katoen, dat ik een beetje indraai en bij me leg. Als kind waren dat T-shirts van mijn vader of moeder, later werden het shirts van mijn liefjes. Het heeft vooral te maken met dat iemands geur erin zit. Dat geeft rust. En als je dieper gaat graven waarschijnlijk ook met verbonden willen zijn. Zo'n tut is een stukje van mijn dierbare.

Ik ben enig kind en heb altijd goed alleen kunnen zijn, maar dan had ik wel mijn tut waar ik naartoe kon. Door de jaren heen heb ik er meerdere gehad. Ik ben als kind ook een keer een tut verloren op vakantie. Dat was drama. Huilen, niet kunnen slapen, ik miste dat ding. Toen moest er een nieuwe gecreëerd worden. Dat houdt in dat ik een T-shirt uitkies, nu dus van mijn geliefde, en vraag of hij die nog een paar keer wil dragen zodat zijn geur er goed in gaat zitten.

Het klinkt gek, want het is gewoon een ongewassen stofje, maar na een tijdje voel ik dan: ja, dit is mijn tut. Dan is hij van mij. Vervolgens slaap ik ermee totdat de geur verdwenen is en dan ga ik weer een nieuwe creëren, maar dat kost tijd. Ik heb ook twee liefdes gehad die overleden zijn, waarna zo'n tut extra waardevol is. Geur is dan nog belangrijker en houdt diegene bij je.

Tijdens een opruimsessie vond ik laatst een van mijn eerste, een Harley-Davidson-shirt van mijn eerste liefde. Die is dus meer dan dertig jaar oud. Sowieso ben ik iemand die spullen met herinneringen graag bewaart. Ik heb ook nog een hele tas met liefdesbrieven, vanaf de lagere school. Maar goed, op een gegeven moment verdwijnt de geur uit zo'n tut en moet je dat accepteren.

Eigenlijk is het om je rot te schamen, zo'n tut. Het ziet er natuurlijk hartstikke kinderachtig uit als ik met zo'n doekje tegen mijn neus zit of lig. Toch moest mijn tut wel mee naar Wie is de mol?. In een zakje, zodat de geur niet weg zou gaan. Ik sliep met Fons (Hendriks, red.) op de kamer, dus ik moest het eerst aan hem opbiechten, maar daarna werd het ook nog gebruikt als vraag in een van de opdrachten. 'Wie schaamt zich voor haar tut?' Dat je ook denkt: nou, ik heb één groot geheim...

Ik heb het vroeger wel geprobeerd af te leren, maar dat lukte niet. Inmiddels zou ik wel zonder tut kunnen slapen, maar denk ik: waarom zou ik? Het is niet alsof ik er de hele dag mee rondloop, het is gewoon om in slaap te vallen. Ik vind het leven al zo veel, zo druk en zo rennen. Je wil een goede moeder zijn, je ambities volgen, geld op de plank brengen, het huis schoon houden, er voor je vrienden zijn en ook nog wat tijd voor jezelf hebben. Daar raak ik regelmatig overprikkeld van. En ja, als het dan helpt om even met een doekje tegen mijn hoofd te zitten? Er zijn ergere dingen in de wereld.'

Benieuwd naar de knuffels van de andere BN'ers? Je leest het alle verhalen in &C's meinummer die nu in de winkels ligt, of haal 'm vast hier: