Of het nou gaat om het aannemen van een klus, een dure aankoop, het zoeken naar een nieuw huis of een vakantiebestemming, als iets mij twijfel brengt, stel ik mezelf eerst de vraag: wat zou de negentigjarige Carmen hiervan vinden? Dat is niet omdat de 37-jarige Carmen te slap is om keuzes te maken, maar omdat ik vind dat het leven te kort is om stomme dingen te doen en later spijt te krijgen van de tijdverspilling. Dat klinkt rigider dan ik daadwerkelijk ben, maar ik sta er wel achter. 

Neem nou fulltime werken. Iedereen die mijn column al wat langer leest, weet dat ik een werkschuwe schoft ben die het beste vaart bij een 24-urige werkweek. Maar nu ik een nieuw huis heb gekocht, een dochter met een dure smaak heb en het leven überhaupt walgelijk veel geld kost, breng ik toch steeds meer uren van mijn leven werkend door. Ik probeer daar heel bewust over na te denken. 

Niet alleen omdat ik een intrinsiek luie meid ben, ook omdat ik nu niks in het leven zo belangrijk vind als tijd doorbrengen met mijn kroost. Ik wil dat haar herinneringen vol zitten met mijn olijke (en soms chagrijnige) kop. Dus vraag ik me af: een leven lang fulltime werken, zou ik daar spijt van hebben op mijn sterfbed? Waarschijnlijk wel. 

Een tijdje lang fulltime werken zodat ik een huis met een tuin kan bekostigen voor mijn dochter: spijt of knokige schouders ophalen? Ik denk dat ik daar als oud mensje wel begrip voor ga hebben. Maar ook bij minder grote vraagstukken is mijn toekomstige, hoogbejaarde zelf een heerlijke stok achter de deur en een mega-reminder aan mijn idealistische dromen. 

Natuurlijk is het leven soms gewoon het leven dat bestaat uit sleur, de dingen doen die van je verwacht worden en die vervloekte waterschapsbelasting betalen, maar het kan geen kwaad om af en toe uit te zoomen en stil te staan bij de vraag: is dit nog wel wat ik wil? Zou mijn stervende ik nog steeds terugkijken op een vol en rijk leven of zou ze mopperen dat ik niet elk jaar naar Frankrijk op vakantie had moeten gaan en wat meer had moeten sporten zodat ik nog achter mijn kleinkinderen aan had kunnen rennen? 

Ja, ik geef toe, die ouwe taart in dat futuristische ziekenhuisbed is nogal kritisch, maar dat weegt weer op tegen de laissez-fairehouding die ik in het hier en nu soms kan hebben. En is er ooit iemand slechter geworden van het allerfijnste leven proberen te leiden?