Sexy time - De verleidelijke galeriehoudster #8: 'Dit is te ver gegaan'

Ik kijk neer op haar lijf en herinner me een schilderij dat vroeger tijdens Kunstgeschiedenis mijn fascinatie voor de beeldhouwkunst aanwakkerde. Als het kon, had ik haar zo op een sokkel gezet en in de tuin geplaatst. Zo perfect is ze. Met kleding aan is het al een mooie verschijning, maar zo naakt voor me, is ze van een andere wereld.

Ze doet me denken aan Medusa, met haar haren als slangen uitgespreid om haar hoofd. Het gevaar is voelbaar en ineens besef ik dat dit alleen maar pijn met zich mee kan brengen. Joanna zal direct inzien dat dit niet de zoveelste is, die ongevaarlijk de revue passeert. En zij, zij die voor me ligt, ik kan totaal niet inschatten hoe Annabel zal reageren op weer een falen van mijn kant als ik nu stop.

Snel komt ze omhoog. Ik had niet anders verwacht dan dat ze het zou weten. Dat ze, zonder woorden, zou begrijpen wat er aan de hand is.

'Kleed je aan.'

Ik kijk haar met vochtige ogen aan.

'Het is goed zo. Het spijt me dat ik je dit heb aangedaan. Ik ben nu eenmaal wie ik ben en dat is flink verrot en ziek. Nogmaals, het spijt me dat ik je meegetrokken heb in mijn verziekte wereld.'

Een tornado aan gedachten giert door mijn hoofd, maar er komt er maar één uit:

'Nee.'

Ze kijkt me verbaasd aan. Mijn hoofd stroomt over van redenen om dit niet te doen, maar mijn lijf en verlangen naar haar overtreffen alle redenatie. Zo voortvarend als ze zonet nog was, zo onschuldig en bijna verlegen toont ze nu.

'Ik, ik vind het niet erg als je gaat. Dit is te ver gegaan. Ik, het is maar een spel.'

'Nee, dat is het niet. En dat weet je zelf maar al te goed.'

Ik knijp in haar borst, dat ze net nog zo vrij aan me schonk, en zie hoe haar hoofd vol overgave naar achteren knikt. We weten allebei dat dit de laatste keer is dat we elkaar zien. We hebben alleen het hier en nu. Na dit zal het nooit hebben bestaan. Ik kus haar hard op haar lippen en proef de tranen door haar zoetige speeksel. Mijn stijve lijkt een eigen leven te leiden en wordt als een magneet naar haar opening gezogen.

'Ik weet dat je gezegd hebt…'

'Nee, doe het, kom in me. Ik wil het. Ik wil het net zo graag als jij.'

Ik zie aan haar ogen dat het spel voorbij is. Dat we allebei weten dat dit het enige is dat ons nog rest.

'Kijk me aan en blijf me aankijken.'

Ze knikt en ik voel haar handen zacht op mijn heupen vallen. Ik steun met mijn handen langs haar hoofd en zie haar ogen smelten op het moment dat ik stukje voor stukje in haar glijd; haar wereld binnen.

Ik begraaf mijn knots in haar hete tuin en ervaar en extase die me, tot aan dit moment, vreemd is. Het kost me moeite om mijn ogen open te houden, zo lekker voelt alles aan haar. Ze maakt me gek. Ze maakt me razend. Geil en ongeremd. En ook al wil ik de tijd rekken, het heeft geen zin.

Ze kijkt me aan, zoals ze me de eerste keer aankeek, toen ik haar zag in haar kantoor. Alleen en vol onduidelijke triestheid. Misschien is ze altijd zo. Misschien zijn sommigen onder ons niet geboren voor levensvreugde. Haar genot is echter voelbaar. Ze neemt me helemaal in zich. Ze zuigt mijn kracht. Ze trekt me met haar spieren dieper en dieper in haar wereld en ik voel hoe ik versmelt met haar universum.

Het is er kleurrijk en wonderschoon. Mijn ogen vallen dicht. Ik voel mezelf verdwijnen en één worden met haar. Ik brul niet, zoals dat altijd gebeurt, ik onderga dit alles in volledige stilte. Mijn sappen vloeien in haar. Ze slokt me op en schokt. Ze heeft gekregen wat ze wilde. Ze heeft me volledig. Ik ben de hare en zij de mijne.

Slechts enkele minuten later zal ik rillend op mijn fiets naar huis fietsen en vertellen aan Joanna hoe erg ik ervan baal dat de nieuwe werkplek toch niet helemaal is wat ik ervan heb verwacht, en daar zal niets van gelogen zijn. Maar het gedeelte Annabel hou ik puur voor mezelf, en sluit ik op in het verborgen hoekje van mijn hart. De vrouw die nooit heeft mogen bestaan en die voortaan slechts zal ademen in mijn gedachten.

Einde.