Sexy time - De hufterige barman #2: 'Wat doe je? Ik ben niet alleen'

Mijn hart tuimelt, als een losgeschoten lift, tientallen verdiepingen naar beneden. Wat is dat toch met oude liefdes en de impact die ze nog steeds op je uit kunnen oefenen? Zelfs als je allang denkt over ze heen te zijn?

Hebben je hartcellen een geheugenkaart? Zenden je zenuwen oude gevoelens door je lichaam, waardoor je je weer waant in de bubbel, die jaren geleden volledig is gebarsten. Hoe kan het, dat de brokstukken weer geheeld zijn, dat de pijn die toen bestond compleet ongedaan lijkt?

Ik pak een kruk vast en steun erop, om ervoor te zorgen dat ik zo niet op de grond lig en flauwval. Liefde heeft altijd al een heftige uitwerking op me gehad, een hopeloze romanticus kan ik mezelf zeker noemen. Maar ik weet nu beter, ik weet wat belangrijk is. En al dat romantische gezever is dat echt niet meer. Het zorgt alleen maar voor hartzeer en verspilde energie. Ik herpak mezelf en kijk hem weer recht in de ogen aan.

'Je werkt dus nog steeds hier?'

'Ja, maar nu niet als barman, maar als eigenaar. Dat je het weet.'

'Ik ben blij voor je. Dat is wat je altijd wilde toch?'

'We zouden het samen doen. Of ben je dat ook alweer vergeten?'

Ik voel aan alles dat dit diep zit bij hem en dat ik de situatie volledig heb onderschat. Hoe haalde ik het in mijn hoofd om hier ongegeneerd binnen te stappen? Hoe ongevoelig kan ik zijn? Ik draai me met een rood hoofd om en doe aanstalten om weg te lopen. Dit spelletje ga ik niet winnen. Een andere kroeg zoeken is een beter idee dan mijn avond te laten verpesten door deze bullshit.

'Wacht. Evelien, wacht.'

Hij komt gehaast vanachter de bar vandaan en trekt me de keuken in. In een oogwenk zie ik dat zijn lijf nog gespierder is geworden en hij precies nog die hypnotiserende relaxte tred heeft als ik het me herinner. Ik slik en voel hoe mijn lijf precies weer dezelfde opwinding vertoont als altijd in de buurt van Stijn.

'Laat me los. Wat doe je? Ik ben niet alleen.'

Hij pakt me op, plant me op het koude keukenblok en gaat voor me staan, met zijn armen aan weerskanten van mijn dijbenen, als twee marmeren pilaren. Ik kan geen kant op, maar voel tegelijkertijd ook dat ik totaal niet weg wil hier. Hij maakt me nieuwsgierig. Er ontvlamt een gevoel aan spanning en verwachting in me, waar mijn lichaam duidelijk van geniet.

Vreemd hoe je je het ene moment nog veilig en zen kan wanen, en het volgende zo van slag en vol ongeblust verlangen naar het onbekende, of in dit geval het nieuwe bekende, dat er geen andere uitweg is.

Hoe vaak we hier wel niet hebben gezeten? Tenminste, niet zo, maar naakt, en hij dichterbij dan nu. In mij, op mij. Ik knijp mijn vuisten dicht tegen het koude blad en een rilling glijdt over mijn lichaam. Ik slaak een kleine kreet en zie dat hij glimlacht.

'Evelien.'

'Stijn.'

Zijn stoute blik beneemt me de adem en ik huiver bij de gedachte dat Freek slechts een tiental meter verwijdert is van dit alles, zonder enig benul van wat zich hier afspeelt.

'Allereerst, sorry voor daarnet. Ik, ik ben blij je te zien.'

Ieder woord dat hij uitspreekt heeft een uitwerking op mijn lijf. Een helse brand woedt in mijn borstkas. Het broeit en smelt instant tussen mijn benen bij het horen van mijn naam uit zijn heerlijke mond. De herinneringen dringen zich aan me op, en ook al probeer ik in het hier en nu te blijven, ik word verder en verder onze geschiedenis ingetrokken.

Ik kan hem nog steeds voelen. Zijn harde in mij. Hoe het marmeren keukenblok koel onder mijn borsten voelde. Hoe hij woest mijn slipje opzij trok, in mijn hals beet, mijn oorlel likte en zichzelf steeds dieper en dieper in mijn begroef, terwijl zijn vingers behendig mijn knop stimuleerden. Het idee alleen al doet mijn verlangen stromen en ik vrees dat ik zonder enige aanraking klaar ga komen.

'Stijn.'

Ik plant mijn platte palmen op zijn borst.

'Alsjeblieft Stijn. Niet doen. Ik kan het niet. Ik ben met Freek. Ik ben niet alleen.'

'Dat was je toen ook niet. Wat is het verschil?'

Zijn botte antwoord doet me snel ontwaken uit deze sensuele dagdroom. Hij heeft gelijk, toen was ik ook niet single, maar toen was ik jong en dom en dat behoor ik nu toch zeker al niet meer te zijn.

Wordt vervolgd.