Sexy time - De hufterige barman #1: 'Ik ben nooit meer teruggegaan na die nacht'

Het is onwijs druk in mijn oude vaste stamkroeg, op het moment dat Freek en ik binnenstappen. We zijn al een paar jaar niet meer terug geweest in Amsterdam.

De verbouwing en de verhuizing hebben zeker een tiental maanden van ons leven opgeslokt en het acclimatiseren aan het rustiger leefklimaat had ook best wat tijd nodig. Wonen buiten de randstad is heerlijk rustig en vooral veel overzichtelijker, maar ik mis zo af en toe het onverwachte, stoutmoedige en opwindende karakter van de hoofdstad.

Ik snuif de drukte op, en word weer terug in de tijd geworpen, toen ik nog een wilde, jonge it-girl was die altijd wist waar ze precies moest zijn en met wie, maar die stiekem genoot van haar bruine kroeg als laatste hangout voor het slapen gaan. Zeker drie nachten per week was ik hier te vinden en niet alleen voor de drank.

'Hou die krukken bezet schat, ik haal de drankjes wel. Biertje?'

Freek knikt en gaat in de hoek van het café zitten. Ik baan me een weg door de menigte en pers mezelf, tussen twee druk pratende types door, naar de bar. Twee meiden en een jongen zijn druk bezig met van alles behalve met drank inschenken. Het is duidelijk dat de oude garde er niet meer werkt en ergens voel ik mijn maag verkrampen bij het idee van wat zich hier jaren geleden allemaal heeft afgespeeld. Ik ben nooit meer teruggegaan na die nacht. Die nacht die er eigenlijk voor heeft gezorgd dat ik besloot het idee van Freek te steunen en de stad uit te vluchten.

'Hey, kan ik bestellen?', roep ik richting de gozer. Zijn blik gaat verveeld mijn kant op, maar dwaalt al snel weer af naar een boek, dat hij onder de bar heeft liggen. Ergens vind ik het idee wel tof dat de gast überhaupt leest, maar ik ben hier niet om een boekverslag aan te horen en geïrriteerd pak ik een leeg glas dat op de bar staat en sla ermee op de bar.

Een deur vanuit de keuken vliegt open en hij stapt met zijn welbekende, mannelijke, zelfverzekerde tred mijn kant op en neemt me langzaam in zich op.

'Zo zo, en waar hebben wij jouw bezoek aan verdient?'

Zijn mondhoeken krullen omhoog en een hittegolf overspoelt mijn nu trillende lijf. Dit deed hij dus met mij en blijkbaar doet hij dat nog steeds. Mijn lichaam vat instant vlam en ik hap naar adem in de dampen van de avond. Ik kan geen woord uitbrengen en sta als een zombie naar zijn verschijning te kijken.

'Ah, mevrouw wil me zeker vertellen dat ze me niet meer herkent. Helpt dit?'

Hij trekt zijn linnen shirt ietwat omhoog en een slangentatoeage siert zijn onderbuik. Het kan niet waar zijn. Hij mag hier niet meer zijn. Hij, hij ging ook weg. Net als ik. Daarom was weggaan ook zo makkelijk toen, en ook de enige manier om alles achter me te laten.

'Je haar is lang', is het enige dat ik eruit kan persen en ik bemerk instant hoe mijn lijf weer op zijn aanwezigheid reageert.

'En jij hebt het jouwe kort geknipt. Staat je goed Eef.'

'Ik, Stijn, ik, ik dacht dat jij in Australië zat.'

'Zat ik ook.'

'Maar, ik, …'

'Wat zal het zijn? The usual? Is Nic bij je?'

'Nee, ik, ik ben met Freek. Met mijn vriend. Freek heet ie.'

'Je bent met Freek. Okay. Leuk. En wat wil Freek drinken?'

Zijn attitude verandert en ik voel dat hij zijn lullige karakter nog steeds niet aan de wilgen heeft gehangen.

'Biertje en een Chardo.'

Hij begint behendig het bier te tappen en kijkt me onafgebroken aan. De stilte is ongemakkelijk en ik kan me niet heugen me zo opgelaten te hebben gevoeld als nu.

'Ik ga geen koetjes en kalfjes gesprek aan met je. Dan weet je dat alvast.'

Zijn stem klinkt nog steeds even schor en mannelijk en de trillingen van zijn woorden kietelen mijn oren.

'We hoeven niet te praten, als je dat fijner vindt', antwoord ik om stoerder over te komen dan ik me daadwerkelijk voel.

Nu verandert zijn blik en mijn hart verstilt.

'Fuck jou, Eef, jij bent degene die weg is gegaan. Dat heb ik je nog steeds niet vergeven. Dat je het even weet.'

Wordt vervolgd.