Sexy Time - De hemelse date #7: Wij weten iets, wat niemand anders weet

Mijn hart klopt in mijn keel en ik krijg er geen hap doorheen. Het idee dat ik over een paar uur tegenover hem zit doet me rillen van opwinding. Als een gek scrub ik mijn lijf en smeer me in met de lekkerste bodyoil. Ik trek mijn meest mooie jurkje aan en haat mezelf om de voorpret die ik gedurende de voormiddag ervaar.

Deze man, deze vreemdeling, maakt me zo nat en opgewonden, dat ik bijna uit elkaar barst van geilheid en mezelf ervan moet weerhouden te masturberen. Juist dat onbekende, dat nieuwe, het feit dat het totaal los van mijn leven van alledag staat, juist deze factoren maken het idee zo onwijs aantrekkelijk. Ik wil dat hij het doet. Dat het bij hem gebeurt. Dat ik klaarkom in een ruimte waar hij bij is.

Niemand weet hier van. Het is iets van mij. Van ons. Dat gevoel van wij tegen de wereld. Wij weten iets, wat niemand anders weet. Wij hebben een afspraak, en de wereld kijkt slechts toe. Alles lijkt wel gewoon door te draaien, maar nee, niets is meer hetzelfde. Mijn vaste Chai latte barista kijkt me net iets anders aan vandaag, de vogels fluiten een ander lied, de zon schijnt, maar kleurt pastelkleuren die me nooit eerder zijn opgevallen. Het is alsof je droomt met je ogen wijd open.

Ik ben me ervan bewust dat ik nu nog een keuze heb. Ik kan nu nog niet gaan. Nu nog ervoor kiezen om mijn leven te blijven leiden zoals ik gewend ben. Maar hij trekt me naar zich toe als een oersterke magneet. Ik moet. Diep in mij schuilt de overtuiging dat alleen wanneer ik erheen ga, alleen dan zal ik weten wie ik echt ben en wat ik echt wil.

En zo geschiedde.

Om vier uur meld ik me bij zijn receptie en loop met bibberende benen de trap op. Ik voel hoe mijn benen elkaar raken bij iedere stap en het lijkt alsof ik voor het eerst in mijn leven mijn ademhaling kan horen. Een echo klinkt tussen mijn oren. Ik ben me bewust van iedere vezel, van ieder haartje dat nu rechtop staat in mijn nek. Ik heb het koud en warm tegelijk. Klop op de deur en hoor het woord 'binnen'. Het gebeurt. Ik loop door de deuropening. Ik ben verloren.

Het vale zonlicht valt op zijn knappe kop. Hij zit achter zijn bureau. Niet eens afgeleid door zijn computer, papieren op zijn bureau of wat dan ook, nee, hij kijkt mij bewust strak aan en volgt iedere beweging.

'Hoi.'

'Welkom, ga zitten. Wat kan ik voor je doen?'

Ik kijk hem lacherig aan en ga ietwat wankel zitten op de stoel.

'Wij, wij hadden een afspraak. Je wilde me zien.'

Zonder ook maar enigszins te lachen kijkt hij me diep in de ogen aan.

'Ik wilde u zien?'

Zijn afstandelijke manier van doen bevalt me allerminst.

'Hmm, wellicht dat ik u verkeerd heb begrepen.'

Ik kaats het balletje terug en maak aanstalten om weer op te staan. Hij is sneller en staat binnen een seconde achter mijn stoel. Ik voel aan zijn lichaam dat hij zich bukt en nu naast mijn rechteroor hangt met zijn lippen. Zijn handen drukken op mijn schouders. Het is de eerste keer dat we fysiek contact hebben, buiten de kus op straat om, en het voelt beladen, warm, heet, krachtig en beklemmend.

'Vertel, wat denk je te hebben begrepen?'

Zijn adem blaast zachtjes tegen mijn haarlok. Het kriebelt aan mijn oor en ik schud met mijn hoofd. Het stemmetje in mijn hoofd zegt me dat ik op moet staan. Uit alle macht schreeuwt het in mijn oor dat ik verdomme op moet staan en weg moet lopen. Dan is er nog niks aan de hand. Dan kan ik mezelf nog recht in de ogen aankijken, dan kan ik vanavond naast Erik in bed liggen en dit allemaal afdoen als een rare frats die ik even moest flikken om weer terug bij mijn zinnen te komen.

Maar er is een kracht die blijkbaar een ander pad voor me heeft uitgestippeld. Een pad vol desastreuze keuzes en hartzeer. Een pad vol scherpe doorns en diepe kuilen.

Wordt vervolgd.