Sexy time - De verleidelijke galeriehoudster #1: 'Mijn hemel, wie ben jij?'

'Je ruikt zo lekker.'

Ik streel Joanna door haar nog natte haren en kus haar in haar hals. Ik weet dat ze daar woest geil van wordt. Ze opent haar lippen en zucht. Ze ruikt naar zoete tropische vruchten en honing. Ik bijt in haar en ze kreunt gekmakend zacht. Ik bespeel haar kleine oor met mijn hongerige tong. Ze blijft onafgebroken geluidjes maken onder mijn spel en ik voel haar lichaam gloeien van verlangen. Met mijn hand glijd ik naar beneden en friemel zachtjes over haar krullende haartjes.

'Niet doen. Je maakt me gek. Hou op.'

'Geen kans schatje. Je bent veel te lekker.'

Ik ga door mijn knieën en daal af richting haar honingzoete, sappige perzik. Ik lik haar en proef haar nectar. Met mijn beide handen omvat ik nu haar billen en druk haar nog dichter tegen mijn tong aan.

'Dean, stoppen. Ik moet naar mijn werk. Dat jij lekker thuis kan hangen de hele tijd.'

Ze klapt haar benen tegen elkaar en ontgoocheld blijf ik, geknield met een stijve tussen mijn benen, zitten. Ik adem een paar keer diep in en uit. De sportschool dan maar. En zo geschiede; tien minuten later zit ik op de fiets richting het hippe establishment. Het is er rustig en ik voel me er direct zen. De zielenrust dat het me geeft verdrijft mijn lust naar Joanna voor heel even. Ik ben nog nooit zo gek op iemand geweest op iemand als op haar. Ze is alles wat ik zoek in een vrouw. Mooi, slim, grappig, avontuurlijk en vooral zo zichzelf. Ik glimlach bij de gedachte aan haar guitige koppie en loop richting de loopband.

'Hey knapperd, hoe gaat het?'

'Hey, guys.'

Dex en Donny staan vrolijk voor me. Hun outfits zijn weer onberispelijk afgestyled en ik kan me niet heugen hen ooit met zweetplekken hier te hebben gezien. Het is opvallend hoe vaak ik ze hier tref, en hoe weinig ik ze daadwerkelijk zie sporten. Alsof ze de plek puur gebruiken als een rode loper om hun nieuwste setjes te tonen.

'Lekker weer op de loopband? Put jezelf nou niet zo uit jongeman. Je bent beeldig zoals je bent.'

Ik glimlach vriendelijk. Het is me niet ontgaan dat de beide mannen verlekkerd naar me staren iedere keer dat ze me zien.

'Ben je al langs Anneloes geweest? We hebben flink over je opgeschept bij haar. Ze zoekt nog steeds iemand voor de weekenden. Ze verwacht je jongen. Dit is ook onze reputatie.'

'Sorry, ja. Ga ik vandaag nog doen.'

Donny slaat een arm om Dex heen en kijkt me broeierig aan. Ik ken dit soort blikken, maar meestal ontvang ik ze van de vrouwen, als ik weer eens met de mannen een nacht op stap ben. Ik voel me een beetje ongemakkelijk en weet niet zo goed wat ik moet doen met al die aandacht.

'Kom schat, we laten hem met rust. Train ze pop, en doe je wel een beetje voorzichtig met onze vriendin.'

Donny kijkt hoofdschuddend achterom bij het verlaten van de ruimte en ik zet mijn loopband een standje hoger. Dat ga ik vanmiddag inderdaad maar even doen. Ik heb een zomerbaantje nodig en werken in een galerij lijkt me een geweldige kans om vooruit te komen in de wereld van de kunsten, waar ik graag naam wil maken als beeldend kunstenaar. Binnenkomen in dat wereldje is niet zo makkelijk en zo via via is natuurlijk de beste manier.

Twee uur later, gedoucht en wel, stap ik binnen bij kunstgalerij 'SmartArt', die te boek staat als het meest gerenommeerde adres voor sculpturen in Amsterdam. Op drie rondkijkende potentiële kopers na, zie ik niemand die Anneloes zou kunnen heten. Dan stapt er een fragiele jongeman mijn kant op en ik deins ietwat acheruit.

'Kan ik je helpen?'

'Ehm, ja ik zoek Anneloes.'

'Anneloes? En wie ben jij?'

'Ik ben Dean. Ze verwacht mij.'

Ik bluf en kijk rond alsof het de gewoonste zaak van de wereld is dat ik hier sta. Ik voel zijn onderzoekende blik.

'I am sorry, can you help us? We are interested in the piece over there.'

Een klant met een overduidelijk Amerikaans accent trekt de jongeman aan zijn arm. Geërgerd knikt de jongen uiteindelijk met zijn hoofd richting een gesloten zwarte deur die de witte muur siert.

'Anneloes zit op kantoor. Eerst kloppen he.'

Ik loop door een oneindige, witte gang. Bij het dichtslaan van de deur lijk ik ineens naar een andere wereld te zijn getransporteerd. Het lijkt hier wel geluidsdicht. Een deur in de verte is de enige doorgang en ik klop zacht. Geen geluid. Ik klop nogmaals. Niks. Verstijft van de zenuwen nu, druk ik de klink naar beneden en open de deur. Een vrouw zit voorovergebogen op de grond, haar schoenen liggen, duidelijk weggeschopt van haar voeten, naast haar en de sigaret in haar hand brandt nutteloos dood.

'Hoi, bent u Anneloes?'

Haar warrige, wilde haren springen omhoog en ik kijk in de meest melancholische ogen die ik ooit heb gezien.

'Mijn hemel, wie ben jij? Je lijkt wel gebeeldhouwd, zo mooi.'

Een onbekend gevoel maakt zich van me meester, en zonder na te denken kniel ik naast haar en omvat haar schouders.

Wordt vervolgd.