Twaalf jaar. Zo lang is James Worthy samen met zijn vrouw. Hoe ze het leuk en spannend houden? Dat heeft alles te maken met Zorro-maskers, schietspelletjes en Koreaanse series.

Af en toe vraag ik aan mijn vrouw of ze me nog wel leuk vindt. Na een relatie van bijna twaalf jaar moet je de situatie blijven herevalueren. Ben ik nog wel leuk? Is zij nog wel leuk? En is haar leuk nog wel compatibel met mijn leuk? Eerlijkheid duur misschien het langst, maar relaties waarin geen eerlijke gesprekken met elkaar gevoerd worden, duren nog veel langer.

Twaalf jaar geleden was ik veel leuker. Een jonge dertiger. De wereld lag aan mijn voeten. Ik was nergens bang voor en altijd in voor een feestje. Vandaag de dag doe ik dutjes en zorg ik goed voor mijn lichaam. In de ochtend eet ik magere yoghurt met granaatappelpitjes. Er groeit haar uit en op mijn oren. Twaalf jaar geleden had ik nog een strakke balzak. Fier en vruchtbaar. Nu lijkt mijn balzak op het volleybalnet van een camping die twee jaar geleden failliet ging. Hij hangt er wat verloren bij.

Vind ik mezelf eigenlijk nog wel leuk? Ja, ik ben een leuke man. Wat zelfliefde betreft zit het bij mij wel goed. Ik kan heel goed met mezelf door één deur. Maar ben ik nog wel spannend genoeg? Dat mensen me niet meer leuk vinden, prima, maar ik ben een James en een James moet altijd spannend blijven. 007. Je kent het wel. Hotelkamers, badjassen, champagne en vrijpartijen met vrouwen die ingehuurd worden om je te vermoorden.

Ik weet niet of ik nog spannend ben. Ik weet zelfs niet of ik nog wel spannend wil zijn. Een relatie is wat dat betreft net een spookhuis. De eerste paar keer is een spookhuis spannend. Wat zit er achter die paarse deur? Wie lacht er zo eng? Bewoog dat skelet nou echt? Mijn vrouw en ik zijn twaalf jaar samen. We kennen het spookhuis nu wel. Morgen stappen we voor de zesduizendste keer in dat donkergroene karretje. We houden elkaar niet voor de gek en hebben realistische verwachtingen. Er liggen geen lijken in de kast. Alleen dekentjes en kruiken.

Liefde is... Soms doen we wel een poging om onze knusheid met exotische pepers te bestrooien. Zo ben ik nogal van de rollenspellen. En mijn vrouw gelukkig ook. Ik word opgewonden van stiefmoeders en zij van Zorro. Ja, die gemaskerde held die de strijd aangaat met onrecht en corruptie. Ik heb dus zo'n pak gekocht. Een Zorro-pak. Dat ding was 200 dollar. Maar ook dat is wat liefde is. Je vrouw een echt Zorro-pak gunnen. Stiefmoeders hebben geen uniform, dus mijn vrouw heeft het gemakkelijker. 'Wat is er in godsnaam opwindend aan stiefmoeders?' vroeg mijn vrouw, toen ik haar jaren geleden over mijn fetisj vertelde.

'Stief betekent oorspronkelijk 'beroofd van de bloedband'. 'Iets missend'. Ik heb altijd een beetje medelijden met stiefmoeders. Ik wil ze dat geven wat ze missen of zo,' antwoordde ik. 'Maar hoe zit het dan met al die sprookjes? Er zitten heel veel stiefmoeders in de sprookjes die je aan onze zoon voorleest. Winden sprookjes je ook op? Je zit toch niet met een erectie onze zoon voor te lezen?' 'Nee, natuurlijk niet. Ik ben geen monster. Ik ben gewoon een normale man die een gezonde voorliefde heeft voor stiefmoeders.' 'Er is niets gezonds aan hahaha.' 'Wie of wat vind jij opwindend dan?' vroeg ik. 'Zorro!' Drie dagen later kon ik pas weer stoppen met lachen.

Hoe ouder ik word, hoe strakker het Zorro-masker zit. Soms voel ik mijn oren niet meer. Ik weet nog die keer dat onze zoon de slaapkamer binnenkwam toen mijn vrouw en ik met een rollenspel bezig waren. Ik droeg mijn Zorro-pak en mijn vrouw droeg een legging en een te groot T-shirt. Ze was die avond voor de look van een stiefmoeder uit 1987 gegaan. Het was niet haar beste verkleedpartij ooit. 'Wat zijn jullie aan het doen?' vroeg hij. 'Ook wij hebben een opvoering na het kerstdiner. Zorro en de stiefmoeder. Het is een soort musical. We zijn alvast aan het oefenen,' zei mijn vrouw. Onze zoon liep terug naar zijn kamer. Drie minuten later kwam Zorro klaar. Helaas niet in de vorm van de letter Z. Daar oefen ik nog op.

Goedbedoeld wegjagen Veel kennissen van ons liggen as we speak in scheiding. Ik denk dat het door de coronacrisis komt. Mensen leerden elkaar pas echt kennen gedurende die crisis. Ze gingen van 'op een roze wolk' naar 'op elkaars lip.' Wij hadden het ook niet makkelijk, maar eigenlijk ook niet heel moeilijk. We maakten er het beste van en dronken elke avond samen een Cuba Libre. Ietwat aangeschoten genoten we van elkaar en van de avondklok. Wat ik vaak van die scheidende mensen hoor, is dat 'het' stilstond. Dat 'het' niet meer groeide. Ik heb nooit echt begrepen wat mensen van een relatie verwachten. Als ik naar ons kijk, zie ik ook geen groei meer. Maar ik zie wel nog bloei. En dat wat bloeit, groeit niet. Alle energie gaat namelijk naar de blaadjes en naar de mooie kleuren.

Daarnaast zijn we naast man en vrouw ook nog gewoon moeder en vader. Zoon en dochter. Broer en zus. Vriend en vriendin. We leven zo veel levens. We hebben zo veel gezichten en nog meer maskers.

En hoe blijf je leuk voor elkaar als het leven niet leuk is? Als ouders en goede vrienden sterven? Als je even geen zin meer hebt om leuk te doen? Ik had het net over 'vind je me nog wel leuk?' en 'vind je me nog wel spannend?', maar de belangrijkste vraag is 'zie je mij nog wel?'. Mijn vrouw ziet aan mijn gezicht hoe ik me voel en ik zie aan haar gezicht hoe zij zich voelt. We weten wanneer we stil moeten zijn. We weten wanneer we even onze eigen dingen moeten doen. Ook dat is een gedeelte van de sleutel. Je eigen dingen blijven doen. Elkaar zo goed kunnen zien, dat je precies weet wanneer je elkaar even niet moet zien.

Hoe je dat doet?