Soms, als niemand kijkt, ga ik naar de zolder om de babyspullen van onze zoon te bekijken. Op onze zolder staat de tijd stil. Op zolder ben ik een man van drieëndertig met een pasgeboren zoon. In de huiskamer ben ik een veertiger met zweetaanvallen en ondraaglijke angsten.

Op zolder pak ik de oude draagzak. Als ik aan vroeger denk, denk ik aan deze draagzak. Onze zoon als een rugzak op mijn buik. Dichter bij het moederschap ga ik nooit komen. Zijn warmte, zijn geurtjes, zijn complete overgave. Hij vertrouwde mij. Hij wist dat ik niet de Prinsengracht in zou lopen. Dat zweterige achterhoofdje in mijn borsthaar en de hete scheetjes die hij rechtstreeks mijn middenrif in torpedeerde.

Het onweert boven de stad. Tientallen lichtflitsen in de lucht. Paparazzi in de wolken. Onze zoon staat in de deuropening van onze slaapkamer. Vroeger droeg hij ‘s nachts pyjama’s, nu draagt hij boxershorts. De bliksem danst door de kamer. 'Wil je bij ons slapen?' vraagt mijn vrouw. Vroeger droeg ze lingerie, nu draagt ze boxershorts. 'Ja, maar niet omdat ik bang ben. Ik vind het gewoon leuk om tussen jullie in te liggen. Zijn stem klinkt zwaarder dan de donder. Hij neemt een aanloopje en springt tussen ons in.

Nog even en hij gaat naar de middelbare school. De draagzakdagen komen nooit meer terug. Ik weet nog dat ik met hem op mijn buik door de stad liep. Hij gaf een totaal nieuwe dimensie aan met de borst vooruit. Zo trots was ik nog nooit geweest. Die bungelende beentjes en die ogen die dingen voor het eerst zagen. Zijn eerste brandweerauto. Zijn eerste luchtalarmoefening. Zijn eerste tram. Verwondering hing op mijn buik.

'Jij bent wel bang voor onweer, toch pap?’ fluistert hij in mijn linkeroor. Ik moet lachen, maar hij heeft gelijk. Ik heb de kracht van onweer nooit weten te onderschatten. Dertig jaar geleden had ik een voetbaltraining en het onweerde. Eigenlijk waren de regels dat we niet zouden trainen tijdens onweersbuien, maar we hadden dat weekend een belangrijke wedstrijd. De bliksem sloeg in op onze doelman. Er kwam rook van zijn handschoenen af. En twee jaar geleden liep ik over het strand van Zandvoort toen het uit het niets begon te onweren. Ik rende richting mijn auto, toen ik zand zag vliegen. Het scheelde maar vijf meter.

'Ik ben niet bang voor onweer, ik respecteer onweer,' zeg ik. 'Maar respect komt toch bijna altijd voort uit angst?' zegt mijn vrouw. 'Ik ben bang van wel, schat,' lach ik. Onze zoon is bijna tien jaar oud en hij slaapt vannacht tussen ons in. De draagzakdagen komen nooit meer terug, maar gelukkig is er onweer. Als het onweert, staat de tijd even stil. Tien minuten later kan ik mijn vrouw en mijn zoon tevreden horen snurken. Dit is wat geluk is. Draag mij maar weg.