Zij laat hem lachen en hij laat haar lachen. Af en toe lopen ze hand in hand over het schoolplein. Dat is wat verkering is als je tien bent. Het draait om verwondering en vrolijk zijn. Er is nog geen lust. Geen jaloezie. Geen opgedrongen toekomstbeeld. Ze hebben nog geen ervaring wat liefde betreft. Er is geen vergelijkingsmateriaal. Geen ex die romantischer, spontaner of beter in bed was. Er is ook nog geen chronische teleurstelling en er zijn nog geen haastig in elkaar gelijmde gebroken harten.

Als men het over kinderverliefdheid heeft, spreekt men geregeld over kalverliefde. Een kalf is het jong van een koe. Ik heb nooit begrepen waarom zoiets moois en onschuldigs met boerderijdieren in verband wordt gebracht. Veel kalveren worden al op de leeftijd van zes maanden geslacht. Kinderverliefdheid is juist zo mooi vanwege het gebrek aan meedogenloosheid. Ik noem het liever stoepkrijtliefde of klimrekliefde.

Als ik naar mijn zoon kijk, zie ik een jongen met een hinkelend hart. Hij weet nog niet wat hij aan het doen is en hierdoor kan hij niets fout doen. Hij weet wat haar favoriete boek is en hij weet wat haar favoriete kleur is. Hij weet dat ze op ballet, tennis en hockey zit en dat ze beter Engels praat dan de leraar Engels.

Hij weet ook dat dit alles is wat hij wil weten. Hij hoeft niet alles te weten. Ik denk dat wij volwassenen op dit vlak vaak de mist ingaan. We willen alles weten. We maken een wetenschappelijk onderzoek van elkaar. We gebruiken de vleugels van de vlinders die door onze buiken vliegen als papiertjes waar we aantekeningen op kunnen maken. En na een tijdje zit er zo veel inkt in de vleugels dat de vlinders niet meer kunnen vliegen. De vlinders in de buik van mijn zoon vliegen nog met inktvrije vleugels.

'Ik ben denk ik verslaafd aan haar lach,' zegt hij na het tandenpoetsen. Er zitten nog wat tandpastaresten in zijn mondhoeken. Denk ik. Ik word zo blij van zijn 'denk ik'. Ik ben een man van drieënveertig. Ik weet dingen. Ik weet dat ik verslaafd aan een lach ben. Mijn zoon denkt het. Dit maakt klimrekliefde zo wonderschoon. En zo belangrijk. Klimrekliefde draait nog om denken en niet om weten.

'Waarom denk je dat?' vraag ik. 'Ik weet het niet. Als ik haar hoor lachen, denk ik aan Pokémon. Ik wil haar lach vangen en in een doosje stoppen, denk ik. Begrijp je dat, pap?' Ik begrijp hem, ook ik wil dit moment in een doosje stoppen. Hij is zo onschuldig, maar over een paar jaar maakt zijn klimrekliefde plaats voor discotheekliefde. Daarna volgt de onvermijdelijke schoonfamilieliefde.

Hij spuit zijn luchtje in zijn nek. Ik sluit mijn ogen en probeer niet aan later te denken. Vandaag ruikt naar vijgen en vakantie.