Vandaag heb ik drieduizend woorden geschreven in onze slaapkamer. Gewoon op bed met twee kussens in mijn rug. Ik denk dat ik nog nooit zo hard heb gewerkt. De zinnen kwamen van zo diep dat ik een duikbril en een zuurstoffles nodig had. Maar het enige wat mijn vrouw zag, was een ongedouchte man achter een laptop.

Veel van mijn eerdere relaties zijn op dit gegeven stukgelopen. Mensen hebben toch een wat geromantiseerd beeld van het schrijversvak. Dat komt ongetwijfeld door films. In een film zie je Brad Pitt op een typemachine in het kaarslicht. Hij draagt een hagelwit hemdje en linnen broek. Zijn enkels zijn prachtig. Brad is overduidelijk in controle over de wereld waarover hij schrijft en over de echte wereld.

Ik kan dat dus niet. Ik ben of hier of ik ben daar. Hier is buiten mijn hoofd en daar is in mijn hoofd. Als ik in mijn hoofd zit, spelen de rest van mijn lichaam en de echte wereld tweede viool. Als je Brad ziet schrijven, hoor je het geluid van de typemachine. Je hoort hem werken en je ziet hem bikkelen. Als je mij ziet schrijven, begrijp je waarom er nog geen licht-erotische kalender met foto's van schrijvers in de winkel ligt. Schrijven is niet sexy. Het is werken, maar het ziet er helaas niet uit als werken. Zit ik op YouTube naar schattige otterfilmpjes te kijken of schrijf ik een meesterwerk?

Niemand die het weet. Soms begin ik zelf ook te twijfelen. Wat is werken? Heb ik ooit een dag in mijn leven gewerkt? En is iets überhaupt werken als je het op bed kunt doen? Brad trekt af en toe geïrriteerd een vel papier uit de typemachine en gooit het in de richting van een prullenmand. Als hij faalt, faalt hij zichtbaar. Je kunt zijn falen van de grond oprapen en teruglezen. Mijn falen gebeurt digitaal. Een paar weken geleden heb ik twaalfduizend woorden weggegooid. Ze pasten niet meer in het boek. Ze hoorden niet meer in het boek. Ik gooide twee volledige werkweken in een prullenbak op mijn beeldscherm en drukte op 'prullenbak leegmaken'. Dan had ik net zo goed twee weken naar schattige otterfilmpjes kunnen kijken.

In eerdere relaties liepen de gemoederen soms zo hoog op dat ik mijn webcam maar aanzette. Zo kon mijn toenmalige vriendin meekijken tijdens mijn werkdagen. Dus toen zat ze op haar werk te controleren of ik wel aan het werk was.

Ik heb vandaag drieduizend woorden geschreven. Mijn hoofd is leeg, mijn rug doet pijn en mijn vingers piepen en kraken. 'Heb je lekker uitgeslapen?' vraagt onze schoonmaker als ik de huiskamer binnenstrompel. Ik loop zuchtend naar de keuken en maak de prullenbak leeg.