Voor vanavond is het prima als je een clown mee naar huis neemt

Sarah Janneh (30) is zangeres en actrice. Ze is gierend single en wordt bijna dertig. Van allebei krijgt ze geregeld stress.

Het feest der zotten werd het vroeger genoemd. En als je met je tong in de mond van Bassie van Adriaan hangt, als je iedere Brabander weer kunt verleiden met de woorden Oeteldonk, Kruikenzeikers, Lampegat en Döllekesgat, dan weet je wel hoe laat het is: het mooiste feest van het jaar is weer begonnen.

Carnaval. Voor mensen van boven de rivieren de uitgelezen kans om de trein te pakken en eens te ervaren wat een goed feest is. Voor ons pure schoonheid, samenkomen, emoties, Schrobbelèr, eieren eten, muziek, Prins Carnaval en seks. Onbekommerd feestvieren alsof het de laatste keer is, alsof er geen morgen bestaat. Geen taboes, geen grenzen. Alleen vandaag telt. We zijn niet bezig met de gevolgen. Nu feesten we, en wat er morgen gebeurt zien we dan wel weer. Elk jaar weer kijken wij ernaar uit om even te ontsnappen aan de dagelijkse sleur. Om de boel de boel te laten, je in een stout pak te hijsen en te weten dat het prima is als je deze avond een clown meeneemt naar huis. Het is de tijd van het jaar waarin wij onze vrienden in de ogen kijken en geëmotioneerd zeggen: 'Ik hou van je, maatje.' En het is de tijd van het jaar waarin je een biertje drinkt om negen uur ‘s ochtends zonder dat er iemand zegt dat je alcoholist bent.

Carnaval is er bij mij als Brabantse met de paplepel ingegoten. Eerst kindercarnaval, later aan de sneeuwwitjes (bier met Seven-Up), toen meelopen in d'n opstoet (de optocht) en toen jaren niet omdat ze in Amsterdam niet doen aan carnavalsvakantie.

'Pardon?' Ik zat samen met mijn Brabantse klasgenoot in de kantine. 'Hoezo geen carnavalsvakantie? Wil dat zeggen dat we voor het eerst in ons leven carnaval moeten missen?' vroeg ik hem. 'Saar, wij zijn Brabants, natuurlijk gaan wij carnaval nooit missen,' sprak hij geruststellend. 'Ik ga naar de directeur.' Tot de dag van vandaag weet ik niet hoe hij het gedaan heeft. Er is namelijk niks moeilijkers dan iemand die niks van carnaval snapt uit te leggen wat het voor ons betekent. Maar hij was blijkbaar zo overtuigend geweest in zijn pleidooi dat we vrij kregen om carnaval te vieren, als we maar na de laatste dag terug zouden zijn.

We konden nog net Knillis in Oeteldonk begraven voor we in onze gore kleren en met een kater weer de trein in moesten. En dat was het allemaal waard. Want ik sloot vriendschappen die voor het leven leken maar waarvan ik de volgende dag de namen niet meer wist. Ik danste alsof mijn leven ervan afhing en ik zong elk lied mee. En het belangrijkste was: ik was niet bezig met de dag erna, met of mijn stem het nog wel zou doen, met of ik niet te moe was. Nee, ik was daar, volledig honderd procent daar, in mijn altijd mooie Brabant. Met iedereen die ook niet bezig was met wat we allemaal weer moesten als dit afgelopen was. Want dan ga je weer het leven in. Pakje uit, doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg. En als je dan met een clown in bed belandt, heb je gewoon alle red flags genegeerd. Een havercappu in de ochtend en pasta in de avond.

Ook mooi, maar ik kan niet wachten tot ik weer mag. Carnaval.