Sarah Janneh (nog heel even 29) is zangeres en actrice. Ze is gierend single en wordt bijna dertig. Van allebei krijgt ze geregeld stress.

Beste lezers,

Als jullie dit blad openslaan is het bijna zover. Ik word dertig. Het is gebeurd. De dag waarvan je wist dat-ie zou komen, is helaas hier. Ik zwaai mijn twintiger jaren uit en zeg hallo tegen het volwassen leven. En ik hoor jullie al denken: meissie, wat is er nou precies veranderd sinds je eerste column?

Nou lieve vrienden, precies niks, kan ik je vertellen. Als ik een streepje scheer, lijkt het nog steeds op een vierkant en als ik een driehoekje probeer te scheren, lijkt het nog steeds op een cirkel. Ik heb nog steeds geen huis gekocht, ik heb geen verkering, ik hang nog regelmatig huilend met mijn moeder aan de telefoon en ik heb die peuken nog steeds niet ingeruild voor een yoga-abonnement.

En laatst toen ik 'Mevrouw, u laat iets vallen' achter mij hoorde en dacht dat ik eindelijk was beland in de liefdesscène van mijn leven, was het een kind van zes dat mij mijn ov-chipkaart en een Durex-condoom teruggaf die uit mijn jas waren gevallen.

Het gaat weer van een leien dakje zoals je leest. Maar toen ik dat kind aankeek met het schaamrood op mijn wangen, was ik jaloers. Jaloers op zijn kind-zijn. Op dat onbezonnen leven, waarin de wereld nog zo klein lijkt, maar al het nieuwe dat je ontdekt zo groot voelt.

Dat mensen je nog instoppen en verhaaltjes voorlezen, dat je nog niet weet wat de woorden liefdesverdriet, doodgaan, paniekaanval, ghosten en gecondoleerd betekenen. Dat je gedragen wordt, hutten bouwt, en voor het eerst verkering krijgt dankzij een briefje dat wordt doorgegeven. Dat je iedereen van dertig belachelijk oud vindt en nog denkt dat je ouders in de nacht veranderen in aliens. Dat er ruimte is voor fantasie, Pokémon-kaarten en slowen op het schoolfeest. Dat je vrienden maakt en denkt dat dat voor het leven is, en dat dat misschien ook zo is, maar dat er ook nog een hele hoop nieuwe mensen in je leven komen waar je geen weet van hebt. Dat het allemaal nog open ligt. Je pad, je smaak, je beroep, wat je humor is en wat je gewoon echt dom vindt. Dat het allemaal nog niet zo ingewikkeld is. En dat dertig worden nog lang niet gebeurt.

Nou, dat kind zal wel gedacht hebben: gaat het, ouwe tang?, toen al deze gedachten door mijn hoofd gingen terwijl hij mij mijn condoom teruggaf. Maar het gaat. Eigenlijk ben ik er gewoon hartstikke klaar voor. Ik stel me aan. Ik probeer jullie ook maar gewoon te entertainen.

Want ja, ik word dertig en ik word weliswaar niet meer ingestopt door mijn moeder (alleen als ik het heel lief vraag), maar ik heb de leukste mensen om mij heen verzameld die, als ik hen bel met een paniekaanval omdat ik liefdesverdriet heb omdat een of andere drerrie mij heeft geghost waardoor het voelt alsof ik doodga van ellende, mij condoleren met het verlies van deze man. En dat zouden ze met zoveel humor doen dat het hele leven eventjes niet zo ingewikkeld meer voelt. Dus ik ga ze zo bellen om te zeggen dat ik bijna dertig word. En dan zullen zij wat zo groot lijkt in mijn hoofd weer klein weten te maken. En natuurlijk mij condoleren met mijn twintiger jaren.