Anna Karolina #305: het offer

Ik kijk Sasha aan en zie iets in haar ogen wat me niet aanstaat. Ik kan mijn vinger er niet op leggen. Ik wantrouw haar. Het leven van Anna en Nadia ligt in onze handen. Ik heb haar beloofd dat het goed komt.

'Laat Gregor maar aan mij over. Hij weet mijn voorwaarde en weet wat-ie daarvoor krijgt.'

Ik geloof haar niet. De man heeft de halve wereld ondersteboven gehaald om haar weer terug te vinden, en gunt haar en mij een nacht samen? Nee, hier zit een luchtje aan. Ik grijp Sasha bij haar hand en trek haar naar me toe.

'Beloof me dat dit niet weer een van je snode plannen is. Ik hou van haar, Sasha. Ik hou van Anna.'

Ze slaat haar ogen neer en ik voel aan alles dat als ze voor de keuze staat, ze ons de afgrond in zal gooien. Bozig slaat ze mijn hand van zich af en ze loopt met ferme passen door. Het hoge plafond van de salon creëert wat lucht en ademruimte in deze bedwelmende situatie. Dan verschijnt het logge lijf van Gregor.

'Alles volgens plan?' vraagt hij.

Sasha knikt naar Gregor, die met zijn armen voor zijn logge lijf gevouwen in het centrum van het vertrek staat.

'Begin maar,' zegt Sasha plots.

Haar stem trilt, en voor ik het weet word ik aan weerszijden vastgegrepen en naar buiten gesleurd. Ik hoor een helikopter en besef me gelijk dat het nooit haar bedoeling is geweest om Anna, Nadia en mij te helpen.

'Waar brengen jullie me naartoe? Verdomme, laat me los! Mijn vrouw is nog daar. Laat me los. Wat Sasha jullie heeft verteld is allemaal gelogen. Laat me los!'

'Wacht.'

Sasha's stem echoot door de gang. Haar gezicht staat hard, en lijkt bijna uitdrukkingloos.

'Wat ben je aan het doen, Sasha?'

'Ik maak een einde aan deze schertsvertoning van jou. Jij bent Gregors beste man. Je denkt toch niet dat we jou zo makkelijk laten gaan, en een huisje-boompje-beestje-leventje laten leiden met die griet. Er is geen andere manier. Je kan geen kant op. Zeg nou zelf, je denkt toch niet dat je echt gelukkig wordt met haar? Je bent net als wij, als ik. Wij zijn uit hetzelfde hout gesneden. Je kan je blijven verschuilen achter je werk, maar nee Damir, dat is bullshit. Jij voelt dit net zo als wij. Jij houdt van geld, bloed, actie en alles wat daarbij komt kijken.'

Haar hand omsluit nu mijn kruis en ik bijt woest op mijn lip.

'Hoe durf je te denken dat je weet wat mij gelukkig maakt,' snauw ik. 'Je hebt geen idee, geen benul van wat liefde is. Het is triest. Dat is wat het is. Jouw ziel is zo vermorzeld door je verleden, dat je gewoonweg niet meer weet hoe lief te hebben. Maar neem het niet van mij af Sasha. Neem het niet van haar af. Ergens moet je weten dat het slecht is. Dat wat je doet niet juist is.'

'Neem hem mee en verbrand de rest.'

Ze wendt me niet eens een blik, en haar stappen vervliegen achter het zoemende geluid van de helikopter. Ik schreeuw het uit maar al snel wordt mijn mond me gesnoerd door een vies stuk stof. De tranen springen me in mijn ogen. Als een bezetene kijk ik om me heen. Mijn ogen zoeken rond en vinden de kamer. Ik zie de vlammen door de ruit. Ik denk aan Nadia die daar hulpeloos ligt, maar ik denk vooral aan Anna die zich wanhopig afvraagt waar ik blijf. De armen van de mannen vouwen zich krachtiger om de mijne. Genadeloos word ik in de helikopter gegooid en tegen de grond gehouden door een man die daar duidelijk al op me zat te wachten.

'Klaar. Opstijgen. Nu.'

Zijn stem dringt tot me binnen.

'Ik ken jou.'

Hij trekt me omhoog, en vol ongeloof kijk ik in zijn vaderlijke ogen.

Wordt vervolgd