Als ik mij zo had uitgesproken tegen deze man, dan zou hij zeggen: zie je wel, een agressieve zwarte vrouw

Zoals jullie weten ben ik nu al een tijdje dertig en dat bevalt mij helemaal prima. Ik kreeg natuurlijk wel het vriendelijke verzoek met een wattenstaafje in mijn vagina te roeren om te kijken of ik niet de gierende baarmoederkanker heb, maar los daarvan is er nog niks gebeurd waarvan ik dacht: mag ik alsjeblieft terug naar de twintig? Wel gebeurde er iets op de dag van mijn verjaardag wat mij zo veel hoofdpijn en irritatie zou schelen als ik dit niet meer mee zou hoeven meemaken.

Ze zeggen: dream big and a change is gonna come, maar who the fuck are we foolin'? Want racisme ga ik helaas ook nog meemaken in mijn dertiger jaren. Niet dat ik het een pretje vond toen ik twintig was, verre van, maar het zou toch zo fijn zijn als mensen stoppen met mij te vertellen dat ik terug moet naar mijn eigen land. Als je daarmee Brabant bedoelt, kan ik een enkeltje kopen naar Oisterwijk. Maar het is zo gek, want daar hoor ik precies hetzelfde. Dus waar moet ik dan naartoe?

Op m'n verjaardag gebeurde het volgende: ik zat lekker in mijn stoute pak in de kroeg met vrienden en we waren best luidruchtig – ik werd dertig en heb gewoon een harde stem, sue me – toen een man mij op mijn rug tikte en verzocht om wat stiller te zijn. Ik geef toe, ik heb een autoriteitsprobleem. Als iemand mij als een leraar vertelt dat ik stil moet zijn, kan ik weleens een gezicht trekken dat zegt: really?

Maar ik telde tot tien en zei tegen hem: 'Natuurlijk. Sorry, ik ben gewoon enthousiast, ik word zo dertig.' 'Dat kan zo zijn, mevrouw, maar hier in Nederland hebben wij de traditie dat als je in een ruimte bent, je je aanpast.' 'O, dat snap ik meneer, ik ben Nederlands.' 'Ja ja, dat zal wel, maar dit zijn de tradities.'

Ja ja, dat zal wel?

Het is toch zo vermoeiend. Ik heb niet eens meer de kracht om in discussie te gaan met deze man die denkt dat ik geen rechten heb in dit land. Of met iedere andere bekrompen ziel die Henkie123 heet en niet snapt dat iemand die net is gevlucht uit Eritrea een iPhone heeft. OMDAT ZE OOK EEN LEVEN HADDEN VOORDAT ZE NAAR HIER KWAMEN, idioot. Omdat ze dokters, advocaten, zangers, managers, leraren, verpleegkundigen, koks of balletdansers waren. Omdat ze hard hebben gewerkt. Omdat ze ook in Afrika iPhone-winkels hebben.

En omdat als je alles achter moet laten, je huis, familie, herinneringen, en het enige wat je nog hebt wat contactgegevens en foto's op je telefoon zijn, je daar je hoop en houvast uit haalt. Dat had ik willen schreeuwen, zeggen, doen in de afgelopen jaren, maar ik ben me ervan bewust dat als ik mij zo had uitgesproken tegen deze man – of wie dan ook – hij zou zeggen: zie je wel, een agressieve zwarte vrouw.

Dus ik bewaarde mijn cool, de klok sloeg twaalf uur en ik tikte de beste man op z'n rug. 'Sorry meneer, hier in Nederland is het de traditie dat als iemand jarig is, je je aanpast en Lang zal ze leven zingt.'