Ik kan toch niet huilend in mijn blote tieten voor het raam van de buren gaan staan? Dat overleven ze niet

Sarah Janneh (30) is zangeres en actrice. Ze is gierend single en wordt bijna dertig. Van allebei krijgt ze geregeld stress.

In een string, zonder schoenen en zonder beha sta ik met min tien op mijn balkon in Amsterdam en bel ik met trillende stem mijn vriendin. 'Schat, je moet nú komen! Er is een inbreker in mijn huis.' Ieder ander zou de politie bellen, mij leek het een heel goed idee om in al mijn paniek een vriendin te bellen die aan de andere kant van de stad woont. Vraag me niet waarom, ik had stress en kon niet meer helder nadenken.

'Luister, ik heb gelezen dat als inbrekers binnenkomen ze van de spanning eerst moeten kakken, en ik maak geen grappen, de motherfucker zit nu op de wc.' Terwijl mijn vriendin in de auto stapt, hang ik nog steeds met haar aan de telefoon. Ze vraagt of ik niet op driehoog naar het balkon van de buren kan klimmen. 'Ik kan toch niet huilend in mijn blote tieten voor het raam van de buren gaan staan? Dat overleven ze niet.' Los daarvan: het idee dat ik misstap en als een walvis op het droge in alleen een kanten slip naar beneden donder en de buurt mij zo ziet liggen, gaat mij een brug te ver.

Mijn vriendin was inmiddels onderweg en had maar een stuk hout meegenomen, niemand weet waarom, maar je doet rare dingen als je in paniek bent. Ik hoor de inbreker steeds dichterbij komen. Met een hartslag waar Ruth Jacott over zingt en koud zweet dat me aan alle kanten uitbreekt, weet ik zeker dat mijn laatste minuten zijn ingegaan. Ik word zo neergeknald. In alleen een string. Wat een treurig eind. Net dertig. In m'n blote tieten. Languit op het balkon. Tanden niet gepoetst. Nat van het zweet. Single ten onder. Ik had me wel iets anders voorgesteld bij mijn einde. Maar dit is het blijkbaar.

Hoe kan ik nou weer hier zijn beland? Ik was gewoon lekker in mijn bed het geweldige Married At First Sight aan het kijken en had mijn Satisfyer net welterusten gezegd, toen ik de deur open hoorde gaan met de sleutel. De lichten gingen aan en de beste inbreker ging even lekker naar de wc. Mijn huisgenoot had gezegd dat-ie waarschijnlijk niet thuis zou slapen vanavond, dus het moest wel een inbreker zijn, ik zag geen andere optie.

'Dit meen je niet!?'

'Wat?'

'Meid, volgens mij is het mijn huisgenoot.'

'Jezus Saar, meen je dit? Ik ben er bijna.'

Ik zie een silhouet dat verdacht veel op mijn huisgenoot lijkt steeds dichterbij komen. 'Saar?' Voorzichtig kom ik van mijn balkon af en loop richting mijn slaapkamerdeur. 'Ja?' 'Hé, meid! Ik slaap toch thuis vanavond, slaap lekker.'

Hoe is het weer mogelijk, dat ik geen enkele keer heb gedacht dat het mijn huisgenoot zou kunnen zijn, en dat ik blijkbaar zo overtuigend ben in mijn paniek dat mijn vriendin met een stuk hout onderweg is en zich ook geen enkele keer heeft afgevraagd of het inderdaad niet mijn huisgenoot is en dat ik 25 minuten in mijn blote koplampen op mijn balkon heb staan vernikkelen. Ik val mijn huisgenoot huilend in de armen.

Naakt. Dingdong. Daar staat mijn redder in nood met een stuk hout. Wijntje doen dan maar tegen de schrik.