Ties klinkt bezorgd, als iemand die denkt dat de liefde van zijn leven het niet gaat overleven

Hij klinkt bezorgd, als iemand die denkt dat de liefde van zijn leven het niet gaat overleven. Het valt me op, de gebrokenheid in zijn stem. In de helse pijnen van mijn geklapte enkel voel ik zijn liefde. 

Hij is er sneller dan Clark Kent en vindt me spartelend van de pijn op de grond. ‘Wat is er gebeurd?’ zegt hij geschrokken. Ik piep: ‘Mijn been sliep en toen zakte ik door mijn enkel op de grond. Waarom heb ik dat nog nooit geleerd?’ zeg ik boos. ‘Waarom wel de stelling van Pythagoras, maar niet dat je been ook niet wakker kan schrikken als hij slaapt?’ 

Veel pijnstilling later, lig ik met mijn been omhoog en ijs op mijn enkel op bed. Opeens begint het besef tot me door te dringen dat ik los van mijn enkel, die eruitziet als een blauw opgezette tennisbal, me verder niet ziek voel. Wacht even, denk ik, wat een mogelijkheden. Ik moet namelijk van de dokter vier dagen met mijn been omhoog liggen om rust te houden. Een ware retraîte! 

Mijn jongens zijn omgetoverd tot personeel van de ambulance. En komen - tadutadutadu - omhoog rennen met glaasjes water en bordjes vol lekkernijen. Ik luister naar Classic FM (UK) waar droge Engelse grapjes worden afgewisseld met de zachte noten van Bach’s muziek. Ik drink verveine thee en lees voor het eerst in jaren op klaarlichte dag een boek.(!) 

Heb geen medelijden met de moeder die haar enkel verzwikt. Het is de wellnessvakantie waar ze al jaren op heeft gewacht.