Anna Karolina #303: tussen twee vuren

'Het is jullie enige kans. Zie het maar als een afscheidscadeau. Kijk goed om je heen Anna, hij heeft me in een gevangenis achtergelaten. Een mooie, welteverstaan, desalniettemin een kooi.'

'Dat kan me niks schelen. Jij hebt voor dit leven gekozen. Als ik Sebastiaan mag geloven wilde jij een leven vol spanning, overvloed aan geld en alles wat daarbij komt kijken. Dan moet je niet zielig gaan zitten doen als je krijgt waar je om gevraagd hebt.'

We staan tegenover elkaar, als twee grommende honden tijdens een kooigevecht die klaar staan om aan te vallen.

'Dus jij wil zeggen dat je liever gevangen blijft, dan dat je morgen met hem mee mag naar jullie veilige thuis?'

'Hoe kan je dit niet begrijpen? Hoe kan je niet begrijpen dat je te veel van me vraagt?'

'Oh, maar ik weet heel goed wat ik vraag. Het zal me namelijk voeden. Het zal me in leven houden. Het idee dat álles wat jullie bindt, alle liefde die tussen jullie inhangt, voor even kan verdwijnen. Het idee dat iets als liefde flexibel is zal me net het beetje hoop geven dat ík hier zelf ook vrede mee kan vinden. Dat mijn dromen echt vervlogen zijn, dat mijn leven zoals ik het ken of wil kennen voorbij is.'

Ik zie iets in haar ogen wat me verdrietig maakt. Deze vrouw mag hier niet achterblijven. Ook al is ze nu mijn concurrent, moreel gezien kunnen wij haar hier niet achterlaten.

'Waarom ga je niet met ons mee?'

'Wat?'

Geen idee waar ik het idee vandaan haal, maar iets aan haar verhaal raakt me.

'We kunnen haar niet achterlaten, Sebastiaan. Onmogelijk. Net als Nadia is ook zij slachtoffer van deze gasten. Jij, jullie hebben je bij de politie ingelaten met die lui. Wij staan erbuiten en zijn uiteindelijk de grootste slachtoffers. Kijk ons nou.'

'Pardon? Geef je mij de schuld van wat hier gebeurt?' zegt hij fel.

'Er is geen tijd voor discussies nu, we hebben slechts één nacht.'

Sebastiaan komt tussen Sasha en mij in staan en kijkt van de een naar de ander.

'Hoe wil je dat doen dan?'

'Jullie zeggen tegen die hele Gregor dat ik mijn zegen heb gegeven. Jullie gaan de nacht in. Jullie tweeën zijn de sterkste van ons vieren. Als hij jullie samen achterlaat moet het lukken om een vluchtplan te vinden. Als Gregor weet dat jullie de nacht samen doorbrengen zal hij toch echt niet bewakers erbij gaan zetten, lijkt me.'

'Ik kan het ook eisen van hem.' Sasha plant haar slanke wijsvinger onder haar kin en lijkt te visualiseren hoe het plan zou kunnen lukken.

'Er is altijd een kans dat dit alles mislukt,' zegt Sebastiaan bezorgd, 'en dan blijf je hier achter met Nadia. Heb je daar wel bij stilgestaan?'

'Ik heb de afgelopen dagen al doorgebracht in de hel, dus dit kan er ook wel bij. Als iemand ons hier weg kan halen zijn jullie het wel. Maar dan wil ik een belofte van jou, Sasha.'

Ze knikt zonder af te wachten wat ik te zeggen heb.

'Als we terug zijn in Nederland, of in ieder geval ergens veilig aan land en ver weg van hier, dan scheiden onze wegen elkaar.'

Sebastiaan en Sasha lopen fluisterend de hoek om en ik kniel neer bij het lichaam van Nadia dat op een chaise longue gedrapeerd ligt. Ze kan niet ouder dan twintig zijn. Arm kind. Ik moet haar in veiligheid brengen.

'Jullie moeten ervoor zorgen dat Nadia mee kan. We moeten hier alle vier weg. Begrepen?'

Ze kijken me angstig aan, iets aan hun blikken geeft me een wantrouwend gevoel. Ik kijk naar twee mensen die uit hetzelfde hout lijken gesneden. Voor het eerst zie ik hoe goed ze bij elkaar passen. Een snijdende hoofdpijn zet op en ik gil het uit. Ik ben zo klaar met dit alles. Deze nachtmerrie moet morgen afgelopen zijn. Ik hou het niet langer meer vol. Sebastiaan grijpt me vast en knijpt mijn armen fijn.

'Ik zorg dat we hier wegkomen Anna. We zijn al zo ver gekomen en het gaat lukken. Beloofd.'

Zijn vastberadenheid maakt me bang. Erg bang.

Wordt vervolgd