Anna Karolina #304: de tunnel naar het licht is duister

Ik zucht diep en doe niet eens een poging om te begrijpen wat ze bedoelt en wat dat inhoudt voor de verdere verloop van deze hel. Hoe veel kan een mens hebben? Nou, blijkbaar meer dan je zou denken. Ik ben bijna gewend aan al deze waanzin, en kan me ineens niet voorstellen om nu heerlijk in Amsterdam op een terrasje te zitten en te genieten van een ijskoud wijntje, luisterend naar de verhalen van Juul. Wat vroeger mijn favoriete tijdverdrijf was voelt nu banaal en dom aan. Kan ik ooit nog terug naar hoe het was? Zal het ooit nog zo onbezonnen voelen?

Lionel Richie verkondigt dat je het grote geluk pas kent als je 's ochtends opstaat en vanuit je bed naar de keuken kan lopen zonder enige stress en pijn. Toen ik het las snapte ik niet helemaal wat hij daarmee bedoelde. Ik stond iedere dag op zonder stress of pijn, no big deal, maar nu pas begrijp ik zijn woorden. Alles zou ik ervoor over hebben nu, álles, om in mijn eigen bed wakker te worden, de slaap uit mijn ogen te vegen en sjokkend de keuken in te lopen om koffie te zetten. Het kleine geluk is het grootste goed. Vooral als je het volledig kwijt bent en aan de andere kant van de medaille staat.

Geluiden in de verte doen mijn hart verspringen van zijn plek. Er klinken wat harde woorden, deuren worden geopend en dichtgesmeten. Ik wil niet denken aan Sebastiaan en Sasha samen, maar dat is het enige wat door mijn hoofd spookt. Iets aan het duo geeft me een slecht gevoel. Alsof ik nooit zal hebben wat zijn samen hebben. Verbonden door de duisternis van hun keuzes. En ook al is het Sebastiaans werk, het kan niet anders dan dat het zijn persoon beïnvloedt.

Ik heb hem ook leren kennen als Damir, en geloofde dat alles wat hij deed en zei hem toebehoorde. Nu hij hier is lijkt hij ook weer meer op zijn alter ego Damir dan op mijn Sebastiaan. Hij past nu ook meer bij haar dan bij mij. Gek hoe mensen kunnen transformeren afhankelijk van de situatie. Kijk naar mij en mijn verblijf bij Alejandro. Ik kende mezelf niet zo, en nu, nu lijk ik ook even kwijt te zijn wie ik echt ben. Ben ik het allemaal, of juist allemaal niet?

Een zoemend geluid klinkt boven het huis. Het is de helikopter, dat kan niet anders. Is het ze gelukt? Hebben ze weten te ontsnappen? Het bonzen van mijn hart overheerst de stemmen in mijn hoofd. Ik hoor voetstappen. Mijn adem stokt in mijn keel. De deur wordt geopend en snel weer dichtgegooid. Een sleutel wordt in het slot gedraaid. We zitten gevangen. Ze hebben ons opgesloten.

Waar is Sebastiaan? Waar is Sasha? En dan ruik ik pas de geur van verschroeide huid. Verschrikt draai ik me om, en ik zie een groot stuk dierenhuid in het vertrek liggen dat flinke vlammen uitwerpt. Ze hebben ons opgesloten en een brandend stuk huid naar binnen gegooid. Dit is het einde. Hier komen wij nooit op tijd weg. Nadia kan niet eens lopen, hoe krijg ik haar hier weg? In paniek grijp ik naar een kleed en gooi deze over de vlammen heen, maar het is te klein en vat zelf al snel vlam. Ik gil het uit. De rook verspreid zich als een malle. Als gehypnotiseerd staar ik naar de om zich heen grijpende vlammen. Zo voelt het dus. Zo voelt het als alles in rook opgaat en het einde nabij is.

Wordt vervolgd