Boomers zitten op hun huizen, millennials kunnen niks & Gen Z is verwend

Ik luisterde deze week naar een podcast waarin over boomers werd gezegd dat ze 'op hun huizen zitten', en in mijn vorige column kreeg Gen Z het label 'unicorns and princesses' naar hun hoofd geslingerd. Nu hou ik persoonlijk enorm van eenhoorns en prinsessen, maar is dit nodig? 

Vroeger waren de ouderen 'de wijze' waar je naartoe ging voor advies en wijze raad. Waar je met respect naar luisterde terwijl je samen een brood bakte. Nu zijn het digi-analfabeten die weigeren mee te bewegen naar een groene toekomst. Millennials? Snowflakes die niks kunnen. Het is een middel geworden om elkaar te beledigen, om de schuld bij de andere groep te leggen. Het is de pus uit de wond van 'vroeger was alles beter'. En los van dat het steekt, ligt er een gevaarlijker component achter. Het voedt een gevoel van 'zoek het maar uit dan'. Precies wat we niet nodig hebben op een planeet waar het elke dag een stukje grimmiger wordt.

Als we kijken hoe de Inuitsamenleving de harde omstandigheden van Siberië overleefde, dan was dat door gemeenschap, het doorgeven van kennis in de vorm van verhalen en het delen van de verantwoordelijkheid. Iedereen telde mee. Iedereen verdiende respect. Of de Bajau Laut-gemeenschap: de zeezigeuners van de Zuid-Aziatische zee. Denk je dit beeld even in: je leeft op een boot of op een huis op palen boven turquoise golven. Als je wakker wordt moet je naar de bodem van de zee duiken om zeevruchten te verzamelen. Ik denk niet dat je dan bezig bent met de oudere generatie beledigen, maar ze eerder de vraag stelt: 'hoe word ik niet opgegeten door een witte haai?'

We kunnen zoveel meer wanneer we samenwerken in plaats van constant elkaar met een label te definiëren. Dus generatie A, B, C, ik doe niet meer mee. Het is dankzij elkaar, dat we bestaan.