Ik heb geen aversie tegen honden, maar zie een trend die zorgwekkend is

Ik zit met mijn zoon op een bankje in het bos. Er komt een jachthond op ons afgerend, hij begint tegen ons op te springen.

Cairo schreeuwt. Ik til hem op en vraag aan het baasje: 'Kunt u misschien iets beter op uw hond letten?' 'Als je geen honden wilt tegenkomen, dan moet je maar naar het kabouterbos gaan,' is haar antwoord. Waarop ik zeg: 'Volgens mij is dit niet alleen een bos voor honden maar ook voor mensen.' Begrijp me niet verkeerd. Ik heb geen aversie tegen honden. Als kind had ik twee beste vrienden die allebei honden waren. Maar ik zie een trend die zorgwekkend is. Baasjes die minder controle lijken te hebben over hun honden en vaker afgeleid zijn (uitzonderingen daargelaten). Laat ik er meteen bij zeggen dat ik ook geen heilige ben op dit gebied, we leven allemaal in een tijdperk van versplinterde focus. Ik heb ook weleens Spotify aangezet in de auto. En voel me daar schuldig over. Toch denk ik dat we verantwoordelijkheid moeten nemen.

Afgelopen maand nog ben ik gebeten door een hond wiens baasje op zijn mobiel zat te swipen. En twee dagen geleden werd ik vanachter besprongen door een hond. En weer kreeg ik hetzelfde antwoord. De mevrouw die bij de hond hoorde snauwde: 'Ja, dan doen honden. Dan moet je maar in een stiltebos lopen.' Dit is natuurlijk de wereld op zijn kop. Dus laat ik heel duidelijk zijn. Er zijn 2.700 bijtincidenten per jaar. Als je hond tegen mijn kind opspringt heb ik niks aan een 'maar hij doet niks hoor'. Ik heb ook niks aan een 'dan moet je'hier maar niet lopen.' Waar ik wel iets aan heb? Honden die getraind zijn. En baasjes die opletten als ze met hun hond, hoe lief hij ook is, door het bos heen lopen. Want zelfs een poedel, weet ik nu, heeft vlijmscherpe tanden.