Sarah Janneh (29) is zangeres, actrice én &C's nieuwe columnist! Ze is gierend single en wordt bijna dertig. Van allebei krijgt ze geregeld stress.

Met een kip twintig met zoetzure saus en een grote friet met frietsaus zit ik op mijn bed in Groningen en overdenk ik m'n zondes van afgelopen nacht. Ik was per ongeluk weer met m’n gezicht in een bak Salmari gevallen en had heel Groningen-stad getrakteerd op bier. Ik ben nu bijna dertig en vraag me af of dit nog steeds het geval gaat zijn op mijn veertigste. Ga ik die meid zijn over wie mijn vriendengroep op een gegeven moment zegt: 'O, Sarah Janneh? Nee... die spreken we niet meer, die staat nog steeds te tongen op de hoek, die wil echt niet opgroeien.' Of verlies ik straks al mijn wilde haren en ben ik ready om te settelen? En is dat dan wel wat ik wil? En wie ik ben? Of moet ik accepteren dat ik beste vrienden ben met de nacht, dat ik een adrenaline kick krijg als ik in iemands kelder op een after sta en allemaal nieuwe mensen ontmoet die vies hun kontje staan te poeren op smerige technobeats?

Terwijl ik die zoute friet in mijn mond duw en al deze vragen zich achter elkaar opvolgen in mijn hoofd, voel ik opeens een enorme treurnis over me heen vallen. Het geeft natuurlijk niks als dit het nog steeds is als ik de veertig aantik, maar onderaan de streep wil ik gewoon tongen met mijn geliefde op de bank. Dat er iemand is met wie ik mijn dag kan delen als ik thuiskom en bij wie ik op z'n borst in slaap mag vallen en me niet hoef te schamen als ik zijn borst heb ondergekwijld.

En precies dit, deze genegenheid en warmte, die vind je niet op de straathoek in Groningen met in je ene hand een Marlboro Gold en in je andere hand een eierbal. Het is prima als ik mijn wilde haren nooit ga verliezen en voor altijd deze nachtrat blijf, maar dan moet ik ook niet zeuren als ik nooit verder kom dan die straathoek. Als ik ooit een ander resultaat wil bereiken, moet dat buitenspelen ook maar eens afgelopen zijn.

Dus lieve mensen, ik luid mijn laatste jaar in van gierende katers en spijt omdat ik weer ergens op een bar met André Hazes mee sta te zingen, want deze meid wordt ook gewoon bijna dertig, we zijn uitgespeeld. Mijn dertigste levensjaar zal in het teken staan van kwetsbaarheid en gemberthee, weg met die peuken en weg met linkeroog-rechterbroekzak. Ik ga om zeven uur in de ochtend in de downward facing dog staan terwijl het bier níét uit mijn poriën druipt.

Terwijl ik dit typ verheug ik mij al op mijn volgende column, want laten we heel eerlijk zijn: een vos verliest zijn streken niet en het leven is soms gewoon leuker met een frikandel speciaal achter je huig en kauwgom in je mond om de uienlucht te maskeren omdat je toch weer even wil tongen op de hoek. Misschien heeft alles forceren geen zin en moet ik voor nu gewoon genieten van al die nachtelijke avonturen en heerlijke mensen om mij heen. Dat andere komt heus wel. Oké, mijn friet is op. Ik ga douchen en me omkleden. Misschien toch even in de stad kijken of er nog wat te beleven valt deze avond.