Mijn idee van echte liefde is in de loop der jaren veranderd

Ik merk het al wanneer ik zaterdagnacht rond het schappelijke uur van 1 uur thuiskom. (Waarvoor nul credits voor mijzelf want het was mijn beste vriendin die zei: “kom, we gaan.”) Als ik nu in bed stap gaat het mis. Ik besluit dat Dorito’s eten op de bank de beste weg vooruit is. Ik denk dat ik daar een uur heb gezeten voor ik de tocht naar boven durfde te maken. 

Natuurlijk werd ik (zoals de meeste ouders) alsnog absurd vroeg wakker. Mijn man kijkt naar me en heeft geen verdere uitleg nodig. Is zijn kop vol genoeg om deze onverwachte rekening te dragen? Ik kijk zo zielig mogelijk, als een kind dat stiekem zijn hoofd heeft geföhnd zodat zijn ouders denken dat hij koorts heeft en niet naar school kan gaan. Maar is het genoeg? Het antwoord komt in de vorm van een pannenkoek en een paracetamol.

En dan is het feest. Ik beleef een totale niks-doen-dag waarvan de laatste volgens mij ergens in de oudheid is geweest. Ik wikkel me als een mummie in mijn deken. Laat me verwennen met (witte) tosti’s, cappuccino’s, doezel dutjes en natuurlijk het kijken van Love is Blind. Het heeft geen functie, het heeft geen nut. Het is alles wat een drukke ouder zich kan wensen. En dat zonder overgeven! Wat een geluk. 

Vroeger vond ik een man sexy als hij met mij over de Egyptische oudheid kon filosoferen. Nu vind ik een man sexy als hij me in bed laat liggen. De liefde is niet blind, maar heeft wel een goed matras nodig.