'Zo, wat komt daar voor tropische verrassing aangelopen?'

'Pardon?'

Ik staar in de ogen van drie witte mannen van rond de vijftig die eruitzien alsof ze flink hebben getankt op festival Noorderzon.

'Dat je een tropische verrassing bent.'

'Meneer, dat kan je echt niet zeggen.'

'Hoezo niet? Ik vind je gewoon een lekker wijf, als ik dat vind mag ik dat toch zeggen?'

Ik vind jou een randdebiel met het IQ van een skippybal, maar dat zeg ik toch ook niet, pannenkoek. Terwijl ik wegloop, vraag ik me af of deze mannen dochters hebben en hoe ze zouden reageren als dit tegen hen gezegd zou worden. Ik neem aan dat ze wel zouden voelen dat het gewoon goor is en dat hun dochter helemaal niet op de mening van een random oude man die haar niks boeit zit te wachten.

'Als je zo op de foto gaat, moet je er ook niet raar van opkijken als ik zeg dat ik je wil neuken.'

'Oei, ik hou mijn mondje maar voordat ik weer word beschuldigd van grensoverschrijdend gedrag.'

'Geile billen, goeie tieten, als ik geen relatie had, had ik het wel geweten.'

Dit is de romantische sectie uit mijn Instagram-DM. Dit zijn woorden waar mijn hart sneller van gaat kloppen. Woorden van mannen met wie ik sowieso op date wil, omdat hun teksten een poëtische dimensie bezitten die zelfs Shakespeares werk niet bezat. Ze zijn met zoveel precisie en liefde gekozen dat ik niet anders kan dan me overgeven aan deze anonieme dichters.

Ze hebben gelijk. Als ik in mijn bikini op Instagram sta, moet ik inderdaad niet zeuren dat zij met een stijve leuter in hun hand zitten, ready om mij alle hoeken van de kamer te laten zien. Want ik heb precies hetzelfde, als ik een onbekende boy op het strand zie, kan ik niet anders dan roepen: 'Goeie lul, geile billen, mag ik je nummer?'

Terwijl niet je zaad, maar het sarcasme van deze column druipt, maken wij vrouwen dit dagelijks mee. En ik ben er zo klaar mee. Want laat ik jullie viezeriken uit de droom helpen. Jullie boeien ons niet. We hoeven jullie 'complimenten' niet, we hoeven jullie hand op onze billen niet. We worden niet nat als jullie midden in de nacht op een scooter naast ons komen rijden met de vraag waar we naartoe gaan en of je mee mag. We voelen ons niet gevleid, we voelen ons niet bijzonder, wij voelen ons bang.

Bang in de club, de taxi, op straat, op dates, in de trein en bang omdat je nooit one of the guys zult zijn omdat je een vrouw bent waar sommige mannen altijd misbruik van zullen maken. En nu hoor ik alweer een groepje mannen zeggen: 'Mogen we dan niks meer zeggen?' Nee, je moet je bek houden.

Nee, geintje. Natuurlijk mag je nog wel dingen zeggen. We houden van lieve woorden. We houden van flirten. We houden van onenightstands. Maar wel met respect, veiligheid en liefde. En mocht je nou een vader zijn, en met je dronken harses op Noorderzon bier zitten te harken met je maten, denk dan eens aan je dochter en hoe je wil dat zij opgroeit in de maatschappij. Voordat je dingen zegt waar je later spijt van krijgt.