James Worthy (44) is schrijver en journalist. Hij woont samen met vrouw Artie en zoon James (de zevende). Hij tikt graag stukjes over het leven.

Mijn boxershort staat onder hoogspanning. Het voelt een beetje als zo'n ingeklapte kerstboom in een net. Iemand hoeft alleen nog maar dat laatste draadje door te knippen en de kerstboom klapt als een Transformer uit elkaar. 

Ik weet dat mijn schaamhaar te lang is, maar op een gegeven moment maakt het gevoel van verwaarlozing plaats voor een soort wetenschappelijke interesse. Hoe lang kan ik mijn schaamhaar laten groeien? Hoelang duurt het voordat ik omval of struikel over mijn schaamhaar? Dit is geen verwaarlozing, nee, dit is een wetenschappelijk onderzoek. In feite heb ik gewoon recht op subsidie.

Mijn vrouw bekijkt mijn zelfverkozen verbossing met argusogen. Aan de ene kant is er afkeer, aan de andere kant voel ik dat ze respect heeft voor het regenwoud in mijn boxershort. Het is ook niet niets, weet je wel? We leven in het tijdperk van ongegeneerde ijdelheid. Alles moet gaaf, glad en strak zijn. Er is geen ruimte meer voor lichamelijke experimenten. We stoppen van alles in ons lichaam, maar hierdoor lijken we er niet meer alles uit te kunnen halen. Ons lichaam kan zo veel meer zijn dan mooi alleen.

Mijn schaamhaar is nu dus zo lang dat ik denk dat het niet meer groeit. Wonderlijk, toch? Er bestaat dus een maximale lengte en als je die bereikt, valt het uit. Schaamhaar is wat dat betreft vele malen slimmer dan onze smartphones en -tv’s. Smarthaar bekt ook lekkerder. Smarthaar denkt met je mee. Als het te lang is voor een tondeuse en te weelderig voor zo’n kleine badkamerschaar, valt het vanzelf uit.

Ik weet nog goed dat ik mijn eerste schaamhaar ontdekte. Ik was twaalf jaar oud. De haar was minimaal vijftig tinten donkerder dan de haren op mijn hoofd. Hij leek verdwaald te zijn. Een machinist op een vliegveld. Wat deed deze exotische vreemdeling in de buurt van mijn onvolgroeide plasser? 'Moet ik mijn hoofdhaar nu donkerder verven, zodat alles een beetje bij elkaar past?' vroeg ik mijn moeder. Ze pakte de tube haarverf uit mijn handen en stelde me gerust.

Drie jaar geleden ontdekte ik mijn eerste grijze schaamhaar. Ik vond het prachtig om te zien. Nu leek de grijze haar verdwaald te zijn. Een opa in een ballenbak. Het is toch wonderlijk hoe ons lichaamshaar door een mensenleven heen danst. De haren op mijn armen en benen zijn blond, die op mijn hoofd zijn donkerblond en grijs, de haren in mijn baard zijn donkerderblond en een tikkeltje grijs en mijn schaamhaar is donkerbruin met een rode gloed. De vlag van ons leven blijft maar van kleur veranderen.

'Papa, jij bent echt de harigste man van de wereld,' zegt mijn zoon tegen me in de badkamer. Ik kijk naar beneden en knik instemmend. Mijn schaamstreek lijkt inderdaad op een mammoet zonder slagtanden.