2,3 miljoen mensen vinden het kunnen dat in dit land geen plek is voor iedereen

Terwijl alles in mijn lijf schreeuwt, ‘Ik ben geen idioot, ik wil een glas wijn en hier niet over nadenken’, sta ik een half uur later toch mijn vader, in de vorm van een blauw houten poppetje te vergeven.

Dus ik met mijn goede gedrag met die poppetjes in de weer, van links naar rechts, carnaval is er niks bij. Na een uur het mama-poppetje in de ene hoek en het papa-poppetje in de andere hoek, en ik met tissues in het midden van de ruimte, is de sessie voorbij. Ik betaal negentig euro, handje contantje, terwijl mijn therapeut afsluit met de warme woorden:  ‘Sarah, je krijgt in het leven alleen wat je kan dragen.’ En bam, zo die deur in mijn gezicht. 

Je krijgt alleen wat je kan dragen?

Begrijp me niet verkeerd, deze man heeft mij een stuk zachter gemaakt en veel geleerd over mijn geweldige patronen, maar ben ik gek als ik me afvraag of er ook dingen te groot zijn om aan te kunnen? Lees ook: De angst dat ik een tikkende tijdbom ben is zo groot, dat het draaiboek voor mijn begrafenis al klaarligt Ik kan het namelijk niet aan dat de PVV er met 37 zetels vandoor gaat, en ik kan het ook niet aan dat er 2,3 miljoen mensen zouden kunnen accepteren dat er in dit land, mijn land, geen plek is voor de kwetsbaren, de mensen van kleur, moslims, joden, de lagere sociaal-economische klasse, laaggeletterden, daklozen, de LHBTQ-gemeenschap, vluchtelingen, zwangere vrouwen en ongedocumenteerden.

En ik kan het al helemaal niet aan dat dit precies de mensen zijn die nu weer op de barricaden moeten gaan staan voor bestaansrecht, weer de schouders eronder, positief blijven, geen tijd om te huilen maar weer de straat op moeten om hun stem te laten horen.

Als dit is wat het leven de mensen wil geven, dan weet ik niet of ik dat aankan. Dan vind ik dat het leven zichzelf eens in het gezicht moet kijken en zich moet afvragen of het wel helemaal lekker gaat daar in die bovenkamer. Want ik kan mezelf niet voorstellen dat het leven met dit soort gebeurtenissen van de afgelopen tijd lekker slaapt. En wij maar negentig euro betalen, en vervolgens de puinzooi opruimen, om er dan achter te komen dat het geen enkele zin heeft omdat het te groot is.

‘Je krijgt wat je aankan’, ja, lik mijn reet is ook een wals.
Sommige dingen zijn gewoon te zwaar om mee te kunnen dealen. Sommige dingen zijn te oneerlijk , te verdrietig en te onwerkelijk. Sommige dingen doen pijn, het verlies van een ouder, familie die in gevaar is, seksueel trauma, armoede, discriminatie, een partij die zegt zijn excuses voor het slavernijverleden in te trekken, de opwarming van de aarde. En inderdaad, de bitch die ‘het leven’ heet draait gewoon door alsof er niks aan de hand is.

Lieve mensen, laten we proberen samen te blijven. Laten we niet polariseren, niemand uitsluiten, en naast elkaar staan in plaats van tegenover elkaar.

En ik weet dat dat een lange adem vergt, en doorzettingsvermogen en vechtlust.
Maar laten we in godsnaam hopen dat mijn therapeut gelijk had: dat we het aankunnen.