Carmen werd geterroriseerd door haar buurvrouw: 'Als ik door mijn kijkgaatje keek, stond zij daar al te kijken'

Carmen (35): 'Ik was 25 toen ik de studio over kon nemen van een vriendin. Het was maar dertig vierkante meter groot, maar ik was vet blij. Eindelijk had ik iets voor mezelf in Amsterdam. Het zat in een monumentaal pand dat er al staat sinds de oorlog, maar later is omgebouwd tot allemaal eenpersoonswoningen. Dat ik veel buren zou hebben wist ik dus, maar dat een van hen zo vreselijk zou zijn niet.   Al op de dag van mijn verhuizing stond de overbuurvrouw, mevrouw Peters*, voor mijn deur om zich voor te stellen. Ze klopte altijd drie keer. Toen ik opendeed, had ze een fles wijn en een kladblok in haar handen. De wijn was voor mij, op het kladblok stonden de regels van het gebouw. Ze legde uit dat zij een soort huisbewaarder was, de oren en ogen van de huisbaas. Ze woonde al sinds de oorlog in het pand, dus ze wist precies hoe het er hier aan toe ging en wilde de regels even met me doornemen. Wat grappig dit, dacht ik, maar ze zal wel langs alle nieuwe bewoners gaan. Het waren ook vrij logische dingen. Je vuilnis niet op de gang laten staan en je fiets altijd in en niet naast het rek zetten, bijvoorbeeld. Ik zocht er niet zoveel achter.  Toen ze weg was, ging ik door met uitpakken. Ik woonde op de zevende verdieping, dus lege verhuisdozen zette ik even op de gang om zometeen in één keer mee te nemen. Klop, klop, klop. Daar was mevrouw Peters weer. 'Ik heb net uitgelegd dat er geen dozen op de gang mogen staan,' zei ze. Ik maakte er nog een grapje van en zei dat ik goed had opgelet, maar dat ik aan het verhuizen was. Toch was het niet de bedoeling, zei ze. Ik moest ze weer in mijn huis zetten. Met dertig vierkante meter heb je niet bepaald veel plek, maar ik deed maar wat ze zei. Op dag één wilde ik natuurlijk wel de vrede bewaren.  Twee dagen later klopte ze weer aan. 'Hallo,' zei ze, 'ik was benieuwd hoe de fles wijn was.' Ik snapte niet wat ze bedoelde. 'Ik heb je toch een fles wijn gegeven, ik had wel gedacht dat je even zou aankloppen om te vertellen hoe die smaakte.' Eh oké, dacht ik. Ik legde uit dat ik niet zomaar bij haar wilde aankloppen en loog dat ik de wijn nog niet op had, maar haar zéker zou laten weten hoe hij gesmaakt had. Het was vast lief bedoeld, maar ik vond het ook iets geks hebben.  Lees ook: Pieter ging naar de tandarts en eindigde met een koeienhartklep: 'Het begon met vermoeidheid' 'Huisbewaarder' De weken daarna probeerde ik mijn draai te vinden. Ik werkte veel en ook ‘s avonds had ik vaak plannen, ik woonde tenslotte eindelijk in hartje Amsterdam. Toch kwam ik mevrouw Peters 's ochtends vaak tegen. Het leek bijna alsof ze op me stond te wachten. Dan vertelde ze me dat ik mijn fiets niet goed in het rek had gezet of dat ik de avond ervoor geluidsoverlast had veroorzaakt. In het gebouw woonden voor 80 procent jongeren die hun fiets overal neerzetten en midden in de nacht thuiskwamen, daar had ik ook last van, dus ik snapte haar irritatie, maar ik was het niet. Ik was meestal alleen en ging vroeg slapen, omdat ik 's ochtends weer moest werken. Ze geloofde me niet. Nee, ze had me gehoord en gezien dat ik 's avonds mensen had uitgenodigd. In het begin deed ik mijn best om naar haar te luisteren en ging ik mijn fiets beneden goed zetten. Wat dat betreft ben ik ook een weekdier: ik vind oude mensen al snel zielig, dus probeer dan zo vriendelijk mogelijk te doen. Maar toen ze me bleef beschuldigen van dingen die ik niet had gedaan, raakte ze een gevoelige snaar. Ik heb lang een slaapstoornis gehad en sliep vooral in dat huis slecht door alle overlast, dus dat ze bleef zeggen dat ik dat veroorzaakte, dat haalde op een gegeven moment het bloed onder mijn nagels vandaan.

Inmiddels was er een andere vriendin in het gebouw komen wonen en kreeg ik steeds meer contact met andere buren. 'Oh, woon je op de zevende verdieping?' hoorde ik weleens. 'Dan woon je bij mevrouw Peters. Succes ermee.' Blijkbaar deed ze elke dag een rondje over alle verdiepingen om te kijken of iemand vuilnis voor de deur had staan, opnieuw met het excuus dat zij een oogje in het zeil moest houden voor de huisbaas. Mijn vriendin en ik besloten een mailtje naar de woningbouwvereniging te sturen om te vragen of het klopte dat zij bij mensen mocht aanbellen om ze te corrigeren. Nee, kregen we terug, daar klopte niets van. En als het erger werd, moesten we het aangeven. Nou, dat werd het. In het fietsenrek was altijd te weinig plek, dus er stonden standaard fietsen en scooters buiten het rek. Op een gegeven moment werden de banden van die fietsen lek gestoken en werden die scooters zelfs omgeduwd. Eén van de bewoners had mevrouw Peters een band lek zien steken, dus ging verhaal halen. Natuurlijk ontkende ze. We besloten een brief naar de woningbouwvereniging te sturen, want dit was gewoon vandalisme. Maar ondanks wat ze eerder zeiden, deden ze er niks mee. We waren machteloos.

Door het kijkgaatje Ook richting mij persoonlijk werd haar gedrag steeds erger. Ze bleef me beschuldigen van overlast. Het leek wel alsof ze de pik op me had. Achteraf heb ik de vriendin die er voor mij woonde natuurlijk weleens gevraagd of zij geen last van haar had, maar bij haar was het minder erg, zei ze. Zij is een heel rustig en lief meisje, nog liever dan ik, dus misschien had zij een andere uitstraling en dacht mevrouw Peters dat ik meer een nachtbraker zou zijn. Uiteindelijk ben ik een keer tegen haar gesnapt en heb ik gezegd dat ze dingen aan het verzinnen was en me met rust moest laten. Ik wist haar routine inmiddels uit mijn hoofd en begon haar te ontwijken. Om tien uur stond ze bij het fietsenrek te controleren, om één uur liep ze over de gangen en om vier uur ging ze nog een keer de fietsen checken, dus ik zorgde dat ik dan al weg of binnen was. Ook ging ik niet meer met de lift, ook al woonde ik zeven hoog, omdat ik haar daar tegen zou kunnen komen. Voordat ik naar buiten ging keek ik voor de zekerheid door het kijkgaatje en legde ik mijn oor tegen de deur om te luisteren of ze niet bij een van de andere deuren stond. Haar stem en klikklakschoenen hoorde je namelijk overal, die gaan door merg en been. Stond ze op de gang, dan wachtte ik tot ze weg was. Ik kwam daardoor soms zelfs te laat op werk. 

Ik heb regelmatig gehad dat ik door het kijkgaatje keek, en dat mevrouw Peters in haar deuropening stond en recht naar mijn deur keek. Ze bewoog niet, ze keek alleen. Dat is toch fucking eng? Het leek bijna alsof ze me kon zien, dus ik durfde dan niet te blijven staan en glipte snel weg. Ze belde ook om de haverklap aan. Als ik dan de deur opendeed en zei dat ik geen tijd of zin had in haar opmerkingen, zette ze intimiderend haar voet tussen de deur. Het klinkt gek, maar ik werd letterlijk bang van een 80-jarige vrouw. Ze was gewoon gestoord. Zodra ik thuis kwam, deed ik snel mijn deur op slot. Ik weet nog dat ik een keer in de badkamer stond, van waaruit ik de voordeur kon zien. Heel langzaam, zonder geluid, zag ik mijn deurklink omlaag gaan. Ik verstijfde. Misschien was het wel een inbreker, dacht ik. Langzaam ging hij weer omhoog, totdat de klink opeens hard op en neer ging alsof iemand eraan trok. Gelukkig zaten de sleutels in de deur en kon er niemand naar binnen. Op een gegeven moment hoorde ik mensen weglopen en liep ik snel naar het kijkgaatje. Daar liep mevrouw Peters met twee mannen die ik niet kende. Ik gooide de deur open en riep: 'Wat ben je aan het doen? Waarom zit je aan mijn deur?' Ze draaide zich om, zei niks en liep weer weg. Had ze nou serieus twee mannen ingehuurd om bij mij in te breken? Ik ben er nooit achter gekomen wie die twee mannen waren. Lees ook: Ryan werd vader op zijn zestiende: 'Ik dacht: loop ik weg of ga ik ervoor?' Verzuurde vrouw In totaal heb ik daar zeven jaar gewoond. Veel te lang om je onveilig te voelen in je eigen huis als ik er nu over nadenk, maar het is zo lastig om aan nieuwe woonruimte te komen in Amsterdam. De locatie van dit huis was heel fijn en ik had een huurcontract voor onbepaalde tijd, terwijl iedereen om me heen alleen maar tijdelijke huurcontracten kreeg. Toch was het op een gegeven moment niet meer houdbaar. Door het stalken, het vandalisme en de intimidatie zat ik constant in negativiteit en boosheid, terwijl ik daar helemaal niet op zat te wachten. Desnoods moest ik twee banen nemen, ik wilde nieuwe woonruimte. Uiteindelijk kwam ik, opnieuw via een vriendin, aan een woning in de buurt. Dat was alleen niet ver genoeg om mevrouw Peters nooit meer tegen te kunnen komen. Om te zorgen dat ze er niet achter kwam waar ik heen ging, verhuisde ik 's ochtends vroeg en bleef ik in de buurt altijd scherp op haar geroep en het klikklak van haar schoenen. Gelukkig heb ik haar nooit meer gesproken, alleen in de verte gehoord. Inmiddels woon ik niet meer in Amsterdam maar in een dorp, dus weet ik zeker dat ik haar niet meer kan tegenkomen. Dat geeft heel veel rust. Zij woont nog wel steeds in hetzelfde pand. Ik weet toevallig dat dat binnenkort gerenoveerd wordt, dus dan zal ze eruit moeten. Dat wordt haar dood, denk ik, die verandering kan ze helemaal niet aan. 

Omdat ik nooit een fatsoenlijk gesprek met haar heb kunnen voeren over de situatie, ben ik er nooit achter gekomen wat er precies met mevrouw Peters aan de hand is. Ze is sowieso een heel eigenzinnig mens, maar ik denk dat ze ook verzuurd en verbitterd is geraakt door het leven dat ze heeft gehad. Ze is nooit getrouwd geweest, had geen familie meer en had ook geen vriendinnen. Ze woonde al decennialang in het pand, maar daardoor kwam er nooit iemand langs. Ze had wel een tweelingzus, maar die was al gestorven. Ook had ze door de oorlog veel gezien en meegemaakt, zei ze weleens. Misschien was ik op de een of andere manier een trigger voor haar boosheid, dat weet ik niet. Wat ik wel weet? Dat buren een hele grote rol in je leven kunnen spelen, en het ook aardig kunnen verzieken. Bij het bezichtigen van mijn huidige huis heb ik dan ook even bij de buren naar binnen gekeken, maar gelukkig: ze zijn helemaal prima.'

* Vanwege privacyredenen is deze naam gefingeerd.