Sofie (43): 'Als kind had ik een hele knuffelverzameling, een stuk of 28, en zelfs een schriftje waarin ik een presentielijst bijhield. Dat je achteraf denkt: waar zouden ze heen moeten gaan dan? Al die knuffels waren gelijk, leuk en aardig, maar er was maar één Beer. Beer heb ik vlak na mijn geboorte van mijn vader gekregen. Ik durf niet meer te zeggen van wie zijn niet zo heel creatieve naam komt, maar het zal mijn kinderbrein wel geweest zijn. Omdat het een ijsbeer en geen normale beer is, vroegen mensen weleens: moet hij dan niet IJsbeer heten? Of IJsbrand? Maar nee, zo werkt het niet. Het ding met zo'n knuffel is dat-ie je comfortzone is, dat het van a tot z voorspelbaar is hoe hij voelt, ruikt, eruitziet en heet. Dat is de hele clou. Beer bleef dus gewoon Beer.

Ik heb nog een foto van een schoolreisje in groep acht waarop ik hem vastheb, wat laat zien dat ik me nooit voor hem schaamde. Ook omdat Beer voor mij altijd een oudere, wijze man was die me advies en vooral zelfvertrouwen gaf. Mijn moeder deed dan zijn stem na, een speciale Beer-stem die iets weghad van die van Sinterklaas, en begon: 'Nou, Sofie...' Zo probeerde ze waarschijnlijk verhalen uit me te krijgen, een methode die ik nu zelf bij mijn kinderen toepas.

Ik had geen leuke basisschooltijd, ik was voelbaar anders dan de meeste kinderen en werd soms gepest, waarbij ik veel aan Beer had. Hij vond wél al mijn grapjes leuk, dacht ik dan, en hielp me alle prikkels van die dag te reguleren en los te laten, zodat ik in slaap kon vallen. Eigenlijk is hij een psycholoog. Stiekem hoopte ik altijd dat Beer zou praten. Dan keek ik heel lang naar hem, in de hoop dat zijn pootje zou bewegen en ik iets van bezieling zou zien.

Toen ik vriendjes kreeg, vonden zij Beer vooral aandoenlijk. Ze moesten ook wel. Ze gingen nu een bepaalde positie innemen in mijn leven, daar was Beer niet blij mee, dus ze moesten een goede indruk op hem maken. Beer ging met me mee toen ik in Groningen en Amerika studeerde en daarna in Frankrijk werkte. Vroeger sliep ik echt óp Beer, dat lag zo lekker, maar van lieverlee is hij meer als accessoire op mijn kussen en daarna naast het bed beland, in de hoop dat hij niet stuk zou gaan.

Lees ook: De knuffel van Juvat Westendorp: 'Als een date Flaffie afkeurt zou ik daar echt op afknappen'

Toch is Beer inmiddels flink afgetakeld. Ik voel me bijna bezwaard om hem bloot te stellen aan het publieke oog, want hij geneert zich een beetje voor hoe hij er nu uitziet. Mijn kinderen hebben een Freek Vonk-pleister op hem geplakt, maar ja, er is geen redden aan. 'Mama, ben je verdrietig over Beer?' vragen ze me weleens. 'Moeten we niet naar de poppendokter?' Het zou me niet verbazen als ze hem binnenkort ontvoeren om hem op te lappen. Maar ja, is Beer dan nog wel Beer? Dat vind ik een lastige kwestie.

Voor nu staat hij in elk geval op mijn nachtkastje en steek ik af en toe mijn neus in zijn vacht voor die geur van vroeger. Ik kan niet goed uitleggen wat dat is, een combinatie van stof en alle bloed, zweet en tranen die ik er zelf in heb gestopt, misschien nog wat snot erbij, maar ik krijg er een heel warm, veilig gevoel van. Wat ik al zei, Beer heeft me altijd helpen ontspannen. Ik ben hem gelukkig nooit kwijtgeraakt, want ik zou het heel erg vinden om die geur nooit meer te ruiken. Ik heb altijd gedacht: Beer moet mee mijn kist in. Daar is het mee begonnen, en daar eindigt het mee.'

Benieuwd naar de knuffels van de andere BN'ers? Je leest het alle verhalen in &C's meinummer, die je hier kunt bestellen: