Luna heeft een nepidentiteit bij haar kapper: 'Het begon met dat ik niet wilde vertellen dat mijn relatie uit was'

Luna* (25): 'Ik vond naar de kapper gaan altijd vreselijk. Ik kwam vaak ontevreden thuis en heb een hekel aan over koetjes en kalfjes praten, waar je in een kapsalon toch niet onderuit komt. Tot ik begin 2021 een kapper vond waar het wél mee klikte. Deze vrouw was niet alleen goed, ze was ook nog eens leuk. Eindelijk hoefde ik geen moeite meer te doen voor gesprekken, maar liepen ze best wel vlot. We woonden bij elkaar in de buurt en hadden veel gemeen, dus we praatten over van alles en nog wat. De keren daarna had mijn kapper gek genoeg alles wat ik haar had verteld onthouden. De vragen volgden: hoe gaat het met je vriend? Is je nieuwe baan leuk? En ben je nog bezig in je huis? Lees ook: Trauma dumpen bij je kapper: hartstikke lekker, maar het is schadelijker dan je denkt Na ongeveer een jaar stond mijn leven redelijk op z'n kop. Mijn relatie was net verbroken, op werk was mijn contract niet verlengd en ik moest noodgedwongen weer bij mijn ouders gaan wonen. Ik kon moeilijk over die dingen praten zonder te huilen. Dus toen ik weer in de kappersstoel zat en mijn kapper naar deze dingen vroeg, begon ik ineens te liegen. Het klinkt gek, maar het gebeurde zonder dat ik het door had. Achteraf zat ik op dat moment ook nog in een soort ontkenningsfase. Ik was nog te veel bezig met hoe mijn leven eruit had gezien als al deze dingen niet gebeurd waren, dus dat was ook het beeld dat ik voor haar schetste. Je zou denken dat ik de keer daarop wat helderder was en eerlijk kon toegeven dat mijn leven er inmiddels wat anders uitzag dan voorheen. Mijn leven was op dat moment alleen best wel saai. Ik had nog steeds geen werk en ik woonde niet meer in de stad, maar in het dorp waar mijn ouders woonde. Daar had ik bijna geen vriendinnen, dus ik maakte amper wat mee. Maar ja, ik zat vaak drieënhalf uur in zo'n kappersstoel. Dat is al lang, maar als je niets te vertellen hebt duurt de tijd nog veel langer. Toen ze vroeg of mijn vriend en ik nog op vakantie gingen, vertelde ik binnen de kortste keren 'dat we inderaad nog even weg wilden'. Mijn vriend wilde ieder jaar naar Spanje, maar ik wilde weleens wat anders. Dus daar hadden mijn denkbeeldige vriend en ik nu nog een discussie over. Het vreemde is dat ik in het normale leven nooit lieg. Het komt niet eens in me op. Ik kan me voorstellen dat mensen dit verhaal lezen en denken: die meid heeft een probleem. Ze is een pathologische leugenaar en moet hulp zoeken. Maar eigenlijk lieg ik dus maar drie à vier keer per jaar. Wat ik wel eng vind, is hoe goed het me afgaat. Ik hoef er niet eens moeite voor te doen: de woorden rollen gewoon uit mijn mond. Lees ook: Zo maak je de retestrakke sleek bun van Sofia Richie Grainge Er is één keer geweest waarop ik bijna geconfronteerd werd met mijn dubbelleven. Ik was met mijn moeder aan het lunchen in de stad, toen ik mijn kapper tegenkwam. 'Hey Luun! Hoe is het met je?' riep ze enthousiast. Ik voelde mijn hele lichaam aanspannen van de zenuwen. Gelukkig bleef het gesprek vrij oppervlakkig, en kwam ik goed weg.

Soms denk ik eraan om mijn kapper te vertellen dat ik een andere baan heb, in een andere stad woon en hartstikke single ben. Ik ben heel tevreden met mijn leven op dit moment, dus ik zou er graag met haar over praten. Maar als ze me dan zou vragen naar de redenen, zou ik weer moeten liegen of heel veel moeten uitleggen. Daar heb ik geen zin in. Eerlijk gezegd vind ik het wel prima zo. We hebben gezellige gesprekken en als ik even niet weet waar we het over moeten hebben, verzin ik er gewoon weer een nieuwe verhaallijn bij. Sorry kapper.' *Deze naam is gefingeerd. Luna's echte naam is bekend bij de redactie.