'Ik had nooit kunnen bedenken dat ik zo jong vader zou worden. Mijn vriendin slikte netjes de pil. Dat zat wel goed, dacht ik. Tot ze mij op een dag in paniek belde over een positieve zwangerschapstest. Ik was in shock en kon alleen maar stamelen: 'Eh, weet je het zeker?' Ik kon niet geloven dat ons dit overkwam. Hoorden wij écht bij de 0,01 procent die ondanks de pil zwanger wordt?

Volgens de test was mijn vriendin 25 weken zwanger, dus we waren te laat om überhaupt nog over een abortus na te denken. Het nieuws voelde dubbel. Ik vroeg me af: loop ik weg of ga ik ervoor? Ik was allesbehalve volwassen en had het gevoel dat een kind mij zou kunnen maken of breken. Alle clichés schoten door mijn hoofd: wat als ik school niet meer zou afmaken en mijn leven verprutste?

Lees ook: Judith en haar dochter zaten vast in de Python: 'Tijdens de rit viel ik flauw'

Ondanks dat ik het eng vond, wilde ik er het beste van maken. Al moet ik zeggen dat ik pas echt volwassen werd toen Lativa werd geboren. Ineens dacht ik heel serieus na over mijn toekomst. Hiervoor was ik nog iemand voor wie gezorgd moest worden, nu had ik iemand voor wie ík moest zorgen. Ik veranderde in een jongen die school bloedserieus nam en zich niet meer zomaar ziek meldde op werk.

Natuurlijk was die tijd tegelijkertijd ook stressvol. Mijn vriendin en ik zaten beide op school en hadden weinig geld. We hebben zelfs een tijd bij mijn moeder gewoond, omdat we pas drie jaar later met urgentie een woning kregen toegewezen. Mijn vriendin en ik groeiden hierdoor juist naar elkaar toe, maar het was niet altijd makkelijk.

Inmiddels voelt ons leven stabiel, maar ik heb nog steeds te maken met vooroordelen. Dan denken mensen dat ik een slechte opvoeding heb gehad of uit een vervelende thuissituatie kom. Ik heb zelfs meegemaakt dat een treinconducteur me niet wilde helpen met de kinderwagen. 'Had je maar niet zo jong vader moeten worden', zei hij. Het moment dat ik mijn dochter aanmeldde bij de basisschool kreeg ik ook gekke blikken. Ik had zelf ook op die school gezeten en mijn leraren hadden het gevoel dat ik er nog maar net vanaf was. Op het schoolplein zijn mensen vaak nieuwsgierig: 'Ben jij haar broer?', vragen ze dan. Gelukkig zijn ze altijd positief als ze ons gezin écht leren kennen.

Als jonge ouder krijg je vaak te horen: jij zal wel veel dingen in je jeugd hebben gemist. Natuurlijk kon ik minder uitgaan en buitenhangen, maar dat weegt absoluut niet op tegen wat ik ervoor heb teruggekregen. Daarnaast kun je heus wel uitgaan hoor: er is altijd wel iemand die kan oppassen.

Als ik terugkijk op alles ben ik vooral heel blij dat ik heb gekozen voor mijn gezin. Het is ook best lekker om jong vader te zijn: voor mijn gevoel heb ik mijn leven op orde en ik ben nog fit. Kan ik goed achter haar aanrennen. Het enige wat ik jammer vind, is dat ik vaak zie dat jonge vaders meer credits krijgen dan jonge moeders. Veel jonge vaders lopen weg en als ze blijven worden ze bejubeld. Dat is toch stom? Moeders hebben niet eens die keuze. Laten we zowel de moeders als vaders evenveel lof geven.'