De volgende relatie was altijd anders

'Buurman, ik ben nog nooit zo verliefd geweest,' zegt hij tegen me naast het fietsenrek. 'Echt? Nog nooit?' vraag ik.

'Nee, serieus, dit is zó anders.'

'Dat zei ik vroeger ook altijd tegen mezelf. De volgende relatie was altijd anders. Beter. Spontaner. Soepeler. Dierlijker. Echter. Ik wilde het zo graag, dat het voor even echt zo voelde. Dat is waar wij mensen echt heel goed in zijn. In het oprekken van ons hart. Sommige mensen houden hun buik in op foto's, maar als je verliefd bent, is het onmogelijk om je hart in te houden. Een verliefd hart is kolossaal en hongerig. Het neemt heerlijke happen uit de realiteit.'

'Ik zweer het je, buurman, dit is anders. Dit meisje gaat mijn vrouw worden. Soms stapt ze uit de douche en dan wil ik gewoon een kerk voor haar bouwen. Hier in de straat. En ik weet dat er geen ruimte voor een kerk is, maar dan maak ik ruimte. Dit heb ik nog nooit gevoeld.'

'Dus voor je vorige vriendinnen wilde je geen kerk bouwen?' vraag ik.

'Dat weet ik dus niet meer. Volgens mij niet.'

'Ik denk het wel, vriend. Ik ben al meer dan tien jaar je buurman. Ik ken je nu wel een beetje. Jij wil voor iedereen een kerk bouwen. Daar geloof ik heilig in. Je bent een lieve jongen. Een jongen van de grote gebaren. Het is alles of niets, maar zelfs jouw niets is meer dan het alles van anderen. En toch ben je ook maar gewoon een mens. En mensen maken mislukte relaties vaak veel kleiner dan ze in feite waren. Zo zonde. Het is net of de harde schijf van ons hart maar geheugen voor één complete relatie heeft. Er is geen ruimte voor vroeger. Dus maken we vroeger zo klein mogelijk. Behalve op ons cv dan. We bagatelliseren alles wat we ooit voelden, maar niet meer voelen, zodat dat wat we vandaag voelen groter aanvoelt.'

'Dit voelt oprecht groter aan dan alles wat ik vroeger heb gevoeld. Alles staat in de schaduw van dat wat ik nu voel. Als ik haar zie, wil ik stoppen met roken. Als ik haar zie, wil ik nieuwe onderbroeken voor mezelf kopen. Als ik haar zie, wil ik een fotoboek maken. En ik ben negentien jaar, ik weet niet eens waar ik fotoboeken moet kopen. Als ik haar zie, o kijk, daar is ze,' zegt de buurjongen. Hij rent op haar af en ze kussen elkaar alsof ze al weken niet hebben gegeten. Dit ziet er inderdaad groots uit. Dit zijn geen vlinders, dit zijn jumbojets.

'Bouw die kerk maar, jongen,' mompel ik, terwijl ik wegfiets.