Sterven zou je niet in een paar maanden mogen doen

We kennen elkaar van het schoolplein. Onze zoons zijn nooit echt vrienden geworden, maar wij wel. Terwijl onze zoons langs elkaar heen leefden, leerden wij elkaar beter kennen. En nu hou ik van hem.

Hij vraagt of ik een sigaret met hem wil roken. Ik rook al twee jaar niet meer, maar als iemand die nog maar een paar maanden te leven heeft een sigaret met je wil roken, zijn beloftes snel gebroken. Een mensenhart is teergevoelig. 'Een paar maanden. De dokters hebben me een paar maanden gegeven. Dat klinkt toch ongeloofwaardig? Zo slecht voel ik me niet,' zegt hij. Soms zoekt hij naar woorden, maar de woorden zoeken hem gelukkig ook.

'Je ziet er helemaal niet slecht uit, man. Je bent nog steeds een knappe gozer,' zeg ik. 'In een paar maanden kun je Italiaans leren spreken. Daar zijn een paar maanden voor gemaakt. Voor het zoeken naar nieuwe hobby's. Voor het leren van talen. Sterven zou je niet in een paar maanden mogen doen.'

Hij is een van de leukste mannen die ik ken. Zijn stem. Zijn lach. Hij is in alles vrolijkmakend. Ik weet nog dat we een keer naar het circus gingen met onze zoons. We wisten al dat ze geen vrienden zouden worden, maar wij wilden gewoon even samen zijn. 'Wie heeft eigenlijk bedacht dat te grote schoenen grappig zijn?' vroeg hij me toen de clown de grote tent binnenwaggelde. We kregen allebei de slappe lach, want er is inderdaad helemaal niets grappig aan te grote schoenen.

'Weet je wat gek is? Veel mensen die doodgaan, hebben toch een lijst met dingen die ze nog willen doen? Die heb ik dus niet. Dat zegt iets over mijn leven, toch? Dat het goed is? Dat het goed was?' vraagt hij. Ik kijk in zijn ogen. Als je vleesjus eventjes laat staan verschijnt er een laagje op, zo'n laagje zit er ook over zijn ogen.

'Het was goed en het is goed, maar het is wel te kort, vriend,' zeg ik. 'Het is wat het is. Dat ding in mijn hoofd groeit snel. Nog sneller dan mijn kinderen.' Ik vecht tegen de tranen, maar de tranen zijn met meer. 'Het is wat het is, maar het is wel oneerlijk. Er zijn zo veel klootzakken. Als jij er straks niet meer bent, zijn Trump en Poetin er nog wel. Dat is onverklaarbaar.'

'Zo moet je niet denken. Laat de liefde groeien. Sneller dan dat ding in mijn hoofd. Het leven is te kort om onverklaarbare dingen te willen verklaren,' zegt mijn vriend lachend.

'Waarom lach je?' vraag ik.

'Omdat de dood te grote schoenen draagt.'