Ik vind het belangrijk dat we weten wat er gaande is in de wereld

Waarom? Op het moment dat ik dit schrijf, woedt er een oorlog in Israël en Palestina. De oorlog in Oekraïne is nog steeds gaande, daar zijn al zoveel dierbaren dit jaar overleden, mensen zijn hun families, huizen en leven kwijtgeraakt.

Op kleinere schaal, in mijn eigen omgeving, werden mensen ernstig ziek en overleed recent iemand die ik drieëntwintig jaar geleden in mijn hart sloot en die nu ongelofelijk gemist wordt door haar familie en eenieder die haar liefhad. En ja, dat is het leven, maar de ene keer kun je daar beter mee omgaan dan de andere. En nu vind ik het even pittig.

Vooral als iemand overlijdt, lijkt het alsof het na een tijd juist moeilijker wordt dat diegene er niet meer is. Zoals Kiki, mijn 'kleine' vriendin die maar zestien jaar werd en in 2021 overleed aan de gevolgen van leverkanker. Naarmate de tijd verstrijkt, gaan wellicht voor haar dierbaren de scherpe randen eraf, van de schok dat iemand er niet meer is. Dat wordt inderdaad anders. Maar wat ook anders wordt, zelfs groter, is het besef dat niets meer is zoals het was, en ook nooit meer wordt. Je omgeving gaat door, de wereld draait door, alles is veranderd en blijft veranderen, iedereen om je heen gaat verder. Dat is hoe het gaat, dat is zoals het hoort. Maar soms, op moeilijke momenten, wil je dat je in je handen kunt klappen en dat iedereen even denkt aan het verdriet, gemis of de pijn die je hebt.

President Zelensky zei in oktober in een interview met CNN: 'Hoe verschrikkelijk ik de situatie nu in Israël ook vind, ik ben bang dat de wereld Oekraïne vergeet. We zijn nog steeds in oorlog, onschuldige burgers die lijden en overlijden zijn hier nog steeds.' Op zijn woorden kwam weer pijlsnel ontzettend veel kritiek, vanuit alle hoeken. Hij zou de oorlog in Israël en Palestina bagatelliseren. Onmacht, verdriet en leed op zo'n grote schaal, dat kan het overgrote deel van ons land zich totaal niet voorstellen. Waaronder ikzelf. En helaas velen ook wel, omdat zij ooit gevlucht zijn uit zo'n heftige situatie, of dierbaren erin hebben zitten.

'Maar ja, wat kun je doen hè?' is een zin die veel mensen hardop zeggen tegen elkaar. Er zijn mensen die alle nieuwskanalen, apps, journaals en programma's die erover gaan eraf gooien, uitzetten of negeren. Dat moet iedereen absoluut voor zichzelf beslissen. Al vind ik dat voor mij niet werken. Ik vind het belangrijk dat we weten wat er gaande is in de wereld, waar oorlogen woeden, waar onschuldige mensen lijden zonder motief daarvoor. Ik vind het nodig dat jongeren vanaf een bepaalde leeftijd op een voor hen juiste manier het nieuws volgen. Misschien júíst om hen, maar eigenlijk iedereen, te laten realiseren hoe ongelofelijk waardevol het is dát we straks ergens in een huis met dierbaren kunnen zitten, en net dat blok Viennetta aansnijden, en de woorden 'hè, gezellig' kunnen zeggen. Omdat we dat op dat moment menen, omdat we (en ja, daar is dat weeïge woord) dankbaar zijn dat we in een huis met familie en vrienden kunnen zitten.

Voor iedereen voor wie dit een moeilijk jaar was, voor iedereen die nog steeds in een pittige tijd zit, ik wens jullie alle sterkte, liefde en kracht. En hopelijk zijn er ergens, hoe klein of kort dan ook, momenten waarop het lijkt alsof iemand in zijn handen heeft geklapt en alles even stilstaat, alles heel even oké lijkt, en er even kan worden gekoesterd wat er wél mooi, goed en hopelijk zelfs gezellig is. Maak er wat goeds van, wanneer je ook maar kan, van deze laatste maanden.

Liefs,

Chantal.