Chantal over de wereld waarin we leven: 'Ik ben zo ontzettend dankbaar voor Bobby's onwetendheid'

Hier en daar sprong verlichting aan en toen we langs de bakker liepen, bereikte de geur van versgebakken brood onze neuzen. Het schoolplein was druk met lachende kinderen en kletsende ouders en na een vluchtige zoen op mijn wang rende hij vrolijk naar binnen.

Toen ik daarna thuis met een kop thee voor mijn neus online keek, stuitte ik op een video over Gaza. Ik staarde naar een gebombardeerde school met dikke pluimen rook die omhoogkwamen uit de gruwelijke ravage, omringd door ontredderde ouders die hun God aanriepen om hen te helpen. De tranen schoten in mijn ogen. Om dat leed, en omdat ik zo ontzettend dankbaar ben dat mijn kind hier veilig is. Het verschil is bizar. Niet uit te leggen.

In wat voor wereld leven we tegenwoordig in vredesnaam? Of leven we altijd al in die wereld, maar was dat nooit zo zichtbaar als nu? Ik weet het niet. Ik weet wel dat we die oorlogen en ellende door sociale media zo ongeveer live kunnen volgen en meer dan normaal vraag ik me af of we dat wel moeten willen. Soms verlang ik weleens terug naar een internetloze wereld (oké, boomer), want wat schieten we ermee op als we alles tot in detail kunnen volgen? Waarom willen we de hele dag kijken naar beelden van gewonde kinderen, overstromingen waardoor hele dorpen verdwijnen in een modderstroom en populistische politici die alleen maar vanuit hun onderbuik kunnen redeneren?

Ik ken mensen die heel drastisch alle socialmedia-apps van hun telefoon gegooid hebben, een nieuwerwetse manier van je kop in het zand steken. Jezelf volledig in bubbeltjesplastic wikkelen zodat niets je kan raken. Dat kan ik niet. Het gevolg van dat bubbeltjesplastic is namelijk óók dat je niks kunt doen. En ik begrijp dondersgoed dat ik niet in staat ben oorlogen op te lossen, maar ik geloof niet dat jezelf afsluiten van de realiteit beter is.

Natuurlijk schiet niemand er iets mee op als jij depressief wordt van het nieuws, dus als je jezelf wil beschermen is dat alleen maar heel goed, maar voor mij werkt het niet. Ik wil het zien. Niet alles, want een van die dingen die gebeuren als je moeder wordt, is dat je allergisch wordt voor slecht nieuws waarbij kinderen betrokken zijn. Dan kijk ik niet, maar ik lees wel. Ik vind het belangrijk dat we weten hoe het er in andere landen aan toegaat. Wat er speelt op plekken in de wereld waar vrede en veiligheid geen vanzelfsprekendheid zijn, zoals hier bij ons.

Met James, onze zoon van veertien, hebben we het daar ook over. Het is voor ons volwassenen al zo lastig voor te stellen hoe het is om ergens te leven waar 24/7 angst heerst. Waar tien keer op een dag het luchtalarm afgaat. Waar je continu bang moet zijn of alles wel oké is met de mensen van wie je houdt. Waar je hoopt dat je huis er de volgende dag nog is. Dus we praten. Samen, om te verwerken wat we hebben gezien, en met James, om te proberen het uit te leggen. Hij kan het zich bijna niet voorstellen, en dat is ook goed. Want zijn leven is hier en gaat gewoon door. Hij lacht zich een halfuur later weer kapot om een grappige video die hij op Instagram ziet.

Die middag stond ik weer bij de school van Bobby. De bel ging en met een grote glimlach kwam hij naar buiten gerend. In zijn handen een knutselwerk dat ik niet direct kon duiden, maar dat blijkbaar de wereld voorstelde. Een grote, lichtblauwe cirkel met zonnetjes erop getekend en allemaal kleurige sliertjes erop geplakt. Een regenboog. Zo ziet mijn jongste zoon de wereld, als een vrolijk gekleurde, warme en veilige plek. En dan ben ik zo ontzettend dankbaar voor zijn onwetendheid. Dat zijn wereld bestaat uit warmte, lichtjes en regenbogen. Uit pannenkoeken, liefde, knuffels en snoepjes. Dat is wat kind zijn is, wat het hele kind-zijn zo prachtig maakt.

En tegelijkertijd denk ik, terwijl we terug naar huis lopen, aan alle kinderen voor wie dit niet hun wereld is. Voor wie die wereld uit rookpluimen en verdriet bestaat. Wat is het verschil bizar. Ik kan me niet voorstellen dat er iemand op de wereld is die dit níét graag voor hen zou willen veranderen.

We staan aan de start van een nieuw jaar. Alles in mij hoopt dat er verandering komt, een positieve ontwikkeling voor alles en iedereen die nu midden in dat grote leed zit. En dat eenieder die het beter heeft de ander helpt, bewustwording creëert en, op kleinere schaal, positiviteit, liefde en veiligheid verspreidt. En qua gevoel meterslang bubbeltjesplastic om de ander heen wikkelt.

Liefs,

Chantal.