Dat laatste gaat snel weg, hoor, op een gegeven moment kunnen ze heel veel zelf. Maar tot die fase is aangebroken, kun jij bijna niks voor jezelf doen. En op dat gegeven, dat je jezelf de eerste periode grotendeels kwijt bent, kun je je niet voorbereiden. Je staat volledig in dienst van je baby. Omdat het moet, maar ook omdat je dat wil. Vooral die eerste uren, dagen, weken met je pasgeboren baby zijn alles tegelijk: magisch, heftig, pijnlijk, fantastisch en als je erop terugkijkt een van de waardevolste gebeurtenissen in je leven.

Kruip je eenmaal terug naar je oude leven, dat van voordat je moeder werd, dan realiseer je je plotseling: dat leven is er niet meer. Weg, foetsie, verschwunden. Vind je dat erg? Nee. Maar verlang je dan nooit meer terug naar toen? Nee hoor. Echt niet? Nou, oké, heel af en toe misschien. Het onbezorgde, alleen voor jezelf hoeven zorgen, afspreken met vrienden zonder naar huis te moeten omdat je tieten lekken of je je kind moet ophalen bij de opvang.

Maar verder zou ik nooit meer terug willen. Ik kan me een leven zonder mijn kinderen niet voorstellen, vind het echt het allermooiste in mijn leven. Is het fout of stom als jij daar soms wel naar terug- verlangt? Nee. Elke situatie is anders. Ik heb zelf ook weleens gedacht: waar zijn we in hemelsnaam aan begonnen? Iedere ouder, verzorger zal dat herkennen. Vooral in het begin.

De gebroken nachten, het constant hondsmoe zijn, niet in de spiegel durven kijken omdat je twintig jaar ouder bent geworden in een paar weken, je lijf dat niet meer het lijf is dat je kende, je hechtingen die pijn doen, de onzekerheid als je kindje niet wil of kan drinken aan je borst, laat staan de borstvoeding zelf. En als het wel lukt, is het nog steeds één groot avontuur. Jij en je partner zijn in één klap veranderd van geliefden in ouders. En zo kan ik nog uren doorgaan.

Alles, maar dan ook alles verandert als je moeder wordt. Dat is allemaal oké en vanzelfsprekend, maar je hoeft het niet zo één-twee-drie te trekken. Huil op die momenten gerust je (kraam)tranen eruit. Je hoeft niet redelijk te zijn, niet evenwichtig en niet uit gebalanceerd. Het is allemaal nieuw, fucking zwaar, hartstikke spannend en soms doodeng. En dat je op sommige momenten denkt: kon ik maar even in m'n vingers knippen en een seconde of tien zonder kind zijn (of een minuut of zestig), is niet erg.

Give yourself af en toe een break. Vraag hulp en probeer, zodra je die hulp hebt, ook te genieten van dat moment voor jou alleen. En zet vooral dat schuldgevoel opzij. Probeer weer even Floor, Aïsha, Joy, Janneke of Kim te zijn. Je weet wel, die leuke, pittige, niet vermoeide meid van vroeger (die er nu uitziet als de zus van je moeder die tien kinderen had en altijd moe was). Zoek diegene af en toe op. In je eentje of met je partner. Want ze is er nog, hoor. En probeer dan goed te luisteren naar wat zij nodig heeft op dat moment, en niet alleen naar wat je kindje nodig heeft.

Zo. En nu race ik snel naar het schoolplein, want stel je voor dat hij zijn moeder niet ziet staan als hij naar buiten komt gerend! Wat dan? Nou, dan gaat hij met een vriendje mee naar huis, waar hij het heel leuk heeft. Of naar de opvang, waar ze die fijne zandbak hebben. Het komt allemaal goed. Het is allemaal goed.