Tegenwoordig willen met name de twintigers en dertigers, volgens mij, voldoening uit hun werk halen en datgene doen waar ze echt blij van worden. Ook als dat betekent dat ze minder verdienen. We hebben steeds minder ambitie, maar meer passie. Dat klinkt op zich goed, maar is dat het ook? Steeds vaker kiezen vooral vrouwen ervoor om direct na hun studie niet fulltime maar parttime te werken. Want dan hebben ze nog voldoende tijd over om leuke dingen te doen. Om af te spreken met vriendinnen, meer bij hun kinderen te zijn, die ene hobby uit te oefenen of gewoon omdat het leven niet alleen bestaat uit werken.

Ik begrijp het wel, maar het is ook belangrijk dat je goed voor jezelf kunt zorgen. Dat je zelfstandig bent. Als je daarvoor kunt zorgen en tegelijkertijd ook een gezondere balans tussen werk en privé vindt, is dat helemaal fantastisch. Ik vind het ergens wel mooi, dat 'status' langzamerhand niet meer als het hoogste goed wordt beschouwd. Het is veel belangrijker dat je tevreden bent met je leven. En als jouw leven wel beter wordt van status, ga er dan voor. Het gaat erom dat je gelukkig bent.

Ik had vroeger vriendinnen die enorm gepusht werden door hun ouders om zo veel mogelijk te bereiken in het leven. Opgeven was geen optie. Een leaseauto, een vast contract, een gigantisch salaris, het glazen plafond doorbreken: dat was het doel. Vaak ingegeven door moeders die zelf moesten stoppen met werken zodra ze trouwden, of vaders met een eigen bedrijf dat overgenomen moest worden door de kinderen, dus ik begrijp zeker wel waar dit vandaan kwam.

Daarom is het ook wel wonderlijk hoe snel dit weer verandert. Dat wij carrière maakten, was voor mijn ouders vroeger niet belangrijk. Ze wilden vooral dat we iets deden wat ons gelukkig maakte, waar we goed in waren en waar we hopelijk ook van rond konden komen. Ik ben ze daar enorm dankbaar voor. Ik heb sowieso nooit de ambitie gehad om veel geld te verdienen. Als je dat laatste wilde, dan moest je echt niet in het theater gaan werken.

Wat ik wél wilde, was steeds hoger op die ladder komen in mijn musicalvak. Al had het van mij echt niet zo snel gehoeven, dat hogerop komen. Ik had maar wat graag langer in het ensemble gezeten, in plaats van een vervanger te zijn voor de hoofdrol tijdens mijn stage. Meteen die stress en verantwoordelijkheid, meteen angstig zijn of je stem het nog wel doet, niet veel uitgaan, niet ziek worden, interviews doen terwijl je daar nog niet in getraind bent. Ik vond dat heel stressvol in het begin. Ik had langer willen lanterfanten, vaker vrij willen zijn en vaker uit willen gaan.

Maar daarnaast moet ik ook toegeven: beter worden als musicalartiest en mooie rollen spelen, dat wilde ik wel. Het een kon helaas niet zonder het ander, toentertijd. Ik werkte dolgraag, en het kwam echt niet in me op om parttime te werken. Dat kon ook simpelweg niet. Eerlijk gezegd denk ik dat als ik het over zou mogen doen, ik iets minder had gewerkt tussen mijn 25e en 35e. Dan had ik vier dagen, of zelfs parttime, best een fijn plan gevonden.

Dat doe ik nu ook, op 'n paar weken per jaar na, en dat is echt heel erg fijn. En aan terugkijken heb ik niet veel, ik ben ontzettend blij en dankbaar voor alles wat ik toen heb mogen doen en ervaren. Maar als je nu aan het begin staat: denk eens na over waar je blij van wordt. En doe dat niet één keer, maar ieder jaar. Dat je iedere keer even goed nadenkt over of je nog gelukkig bent met wat je doet. En met de kant die je carrière opgaat. En of je wellicht iets zou willen en kunnen veranderen. Op die manier kom je er tenminste niet op je vijftigste achter dat je al die jaren liever iets anders had willen doen en kun je meer genieten van je leven.

Dat is toch wat we allemaal het allerliefste willen doen: genieten. Fulltime.