Stel je nou eens voor dat iemand aan mij zou vragen: ‘Chantal, welke opvoedstijl hanteer jij?’, dan zou ik heel wazig in de ver- te staren en zou de interviewer waarschijnlijk denken dat er een steekje loszit bij mij. Maar goed, ik vermoed dat mijn antwoord ‘de John & Joke-opvoedstijl’ zou zijn. Niet dat iemand dan weet waar ik het over heb, maar ik had dus tot een paar weken geleden simpelweg nog nooit gehoord van ‘permissive parenting’, ‘authoritative parenting’ en al die andere vormen. Het lijkt me ook zo ingewikkeld, om je aan zo’n stijl te houden.

Zo weet je van tevoren totaal niet wat voor kind je krijgt en hoe zo’n kind zich ontwikkelt. Het ene kind doet bijvoorbeeld nou eenmaal heel snel dingen uit zichzelf en het andere kind moet je alles voorkauwen. Dan kun je wel tijdens je zwangerschap besluiten om aan permissive parenting te doen, maar als je een peuter alles zelf laat beslissen loop je het risico dat je iedere dag pannenkoeken met vlokken eet, nooit meer kunt werken omdat je, verkleed als een of andere superheld, de hele dag in een speeltuin rond moet rennen en nooit meer slaapt. Maar hé, als jou dat goed in de oren klinkt, hou ik je niet tegen.

Het tegenovergestelde, authoritative parenting, lijkt me ook niet resulteren in een gezonde leefomgeving omdat je dan als een doorgeslagen commandant met zweep je kind de hele dag vertelt wat hij of zij moet doen. Hoe moet dat dan als ze uiteindelijk zelf beslissingen moeten nemen? Eigenlijk lijken alle opvoedstijlen me een beetje ingewikkeld. Is het niet zo dat ‘de perfecte opvoedstijl’ helemaal niet bestaat omdat het volledig afhankelijk is van jou en je kind? En dat je daar dan je stijl op aanpast? Mijn opvoedstijl staat in ieder geval niet in het rijtje.

Ik noem hem dus ‘de John & Joke-stijl’, want ik heb hem zo’n beetje gekopieerd van mijn ouders. En het is geen stijl met vaststaande regeltjes, daar ben ik niet van. Wat ik wel ben is een extreme schema-liefhebber. Ik vind het dan ook compleet onbegrijpelijk als mensen een kind zonder schema opvoeden. Ik heb het met James gedaan en ook met Bobby. James was mijn eerste kind, en met je eerste baby ben je nu eenmaal voorzichtiger, wat angstiger en haal je overal waar mogelijk je advies en tips vandaan.

Ik kocht bijvoorbeeld het boek De tevreden baby van Gina Ford. Ik had daar best veel aan. Er stonden schema’s in, tips voor je baby z’n ochtend-, dag- en avondrituelen en ervaringen van nieuwbakken moeders. Ik zwoer hier toen bij, en weet nog dat ik destijds dacht: dit boek ga ik koesteren, voor altijd in mijn nachtkastje bewaren en bij ieder kind dat ik mag krijgen gebruiken. Na één jaar gooide ik het boek op de stapel ‘papierbak’ of ‘vrijmarkt’.

Al moet ik zeggen dat ik bij Bobby ook nog eens gelezen heb in Buskruit met muisjes, daar had ik volgens mij ook nog wat aan wat betreft slaap- en voedings- schema’s. Maar ook dit deed ik slechts een tijdje, daarna had ik de gebruiksaanwijzing van m’n kind, en gelukkig vele ouders met mij, wel in de smiezen.

Eigenlijk is het met schema’s net als met stijlen: je moet het niet doen omdat ik of iemand anders dat zegt. Je moet het doen als jij dat zelf wil en denkt dat dit het beste werkt voor jouw kind. Want als het goed is kun jij, als ouder, het beste beoordelen wat je kind nodig heeft. Waar de grenzen liggen en hoe je problemen het beste aan kunt pakken. En ook daar ga je in falen en van balen, want dat is wat we allemaal doen als ouders. En dat deden onze ouders ook, en toch zijn we allemaal best goed gelukt. De een wat beter dan de ander, maar daar valt over te twisten. Net als over opvoeden. En dat is prima.