Sexy time - De barista #2: 'Als ik thuis was, had ik nu mijn hand in mijn slipje gestoken'

Column

Sexy time - De barista #2: 'Als ik thuis was, had ik nu mijn hand in mijn slipje gestoken'

Anna Karolina
Door

Anna Karolina

Gepubliceerd op

29 februari 2024 om 19:00

Gepubliceerd op

29 februari 2024 om 19:00

Ik zou zweren dat de ruimte ineens gevuld lijkt met een totaal andere atmosfeer. Ik ben in zijn habitat en adem zijn lucht in. Het idee dat dit zijn wereld is maakt me week in mijn knieën. Hij maakt mijn koffie en zet deze voor me neer. De twee types besluiten het pand te verlaten en op het moment dat de deur achter hen dicht valt stopt mijn hart voor even met kloppen. Ik adem diep in. Hij blijft me aankijken.

‘Ik heb je nooit eerder hier gezien. Dagje Amsterdam?’

Zijn blik is nieuwsgierig en jongensachtig.

‘Nee, ik werk hier om de hoek, maar het is mijn eerste keer hier. Zie me maar als een koffie-expert die je waar komt keuren.’

Geen idee waar ik de woorden vandaan haal, maar ik voel me ineens een erg gevatte spontane chick.

‘Aha, nou dan ben ik benieuwd naar je oordeel.’

Ik betaal en maak aanstalten om weg te lopen als de hond uit het niets achter me aankomt en zich tegen mijn been aandrukt.

Ik wankel en voel ineens de sterke handen van de man in mijn armen drukken. Als vanzelf laat ik me even vallen en snuif de geur op van zijn hals. Man, wat ruikt hij lekker. De tijd lijkt stil te staan. Alles om ons heen vervaagt. 

‘Doe je voorzichtig? En ik hoor graag wat je ervan vindt.’

Hij zet me weer recht en knipoogt plagerig naar me. 

Eenmaal buiten ben ik totaal in de war. Ik heb vlinders. Dat kan toch helemaal niet zomaar. Hoe dan? Hoe kan ik ineens dit heerlijke gevoel hebben door slechts vijf minuten in zijn gezelschap? Dat heb je toch pas wanneer je verliefd bent op iemand, of ja, iemand toch wel iets langer of vaker hebt gezien dan een paar minuten, maar nee, het is toch echt, deze man heeft mijn verlangen instant aangewakkerd en ik voel direct een grote honger naar meer van hem. 

Op het werk kan ik aan niks anders denken dan aan hem. Ik grijp mijn mobiel en zoek alles op van het tentje en wat ik over hem kan vinden. Deze man is te mooi om waar te zijn. Die blik. Zijn vakantiekiekjes geven me een blik op zijn goddelijke lichaam en in mijn gedachten lig ik in zijn armen op het strand van Mexico. Mijn onderlichaam klopt van geilheid. Ik druk mijn benen tegen elkaar. Als ik thuis was, had ik nu mijn hand in mijn slipje gestoken en mezelf klaar gevingerd. 

‘Ruta, hey, waar is Lilly?’

Ik ontwaak uit mijn stoute dagdroom en kijk in de ogen van Ramon. 

‘Ziekjes, maar hopelijk morgen weer terug op kantoor.’

Hij glimlacht en ik weet honderd procent zeker dat hij ook smoor is op haar. De liefde hangt in de lucht. Ik moet hem weer zien. Ik moet dat weer voelen wat ik vanochtend heb gevoeld. Ik spoor niet, vast, maar ik maak een screenshot van zijn foto van Insta. Van wegdromen is niemand gek geworden en manifesteren is ook totaal the bomb nu, dus waarom niet. 

Voordat ik ga slapen staar ik in zijn ogen. Hem volgen doe ik niet. Hoe triest. Als hij nu zou zien dat ik hem heb opgezocht en meteen ben gaan volgen, denkt ie vast dat ik een of ander raar wicht ben. Nee, morgen ga ik gewoon nonchalant langs en zeg ik wat ik van zijn koffie vond. Hm, wat vond ik eigenlijk van de koffie? 

Met een vage glimlach val ik in een diepe slaap. 

De volgende ochtend raas ik door mijn kast. Het moet niet te zakelijk, niet te voor de hand liggend sexy, maar een beetje nonchalant, la la la, alsof ik totaal geen moeite heb gedaan en er toch gorgeous uitzie. Het wordt een lichte jeans, met een wit t- shirt en oversized blazer. Mooie accessoires erbij, gloss en gaan met die banaan. 

Ik laat Lilly weten dat ik iets later ben, want ik wil nog geen pottenkijkers bij me nu ik bezig ben met een strak plan. Voor ik het weet sta ik voor de deur van zijn tent. Deze keer klopt mijn hart alsof het zich een weg wil boren uit mijn borstkas. Ik doe wat ademoefeningen en eenmaal een beetje zen stap ik naar binnen. Hij zit op een kruk, een collega achter de balie, maar direct op het moment dat hij me ziet springt hij op en gaat voor me staan.

‘En, mevrouw van de keuringdienst, hoe was de koffie?’

Zijn woorden raken iedere vezel in  mijn lijf. Ik zuig zijn adem naar binnen. De betovering wordt vervolgd.

Wordt vervolgd

delen
Anna Karolina

Anna schrijft iedere week over haar zoektocht naar de ware (meeslepende) liefde die als een stevige rode draad door haar leven loopt. Elke zaterdagavond om 19.00 uur lees je een gloednieuwe aflevering op &C the website.

Meer van deze auteur

Meer lezen