Anna Karolina #302: hoe ver kan je gaan?

Sebastiaans ogen kijken me onheilspellend aan. Ik fluister in Nadia’s oor dat ik zo terugkom en pak zijn hand. Haar lichaam valt als een lappenpop in elkaar en ik voel een bijna zusterlijke band met het meisje. In de gang worden we gadegeslagen door Gregors mannen. 

‘Waarom zijn we hier? Wat is er aan de hand?’

Hij buigt zich naar me toe en fluistert in mijn oor:

‘Het is Sasha. Ze wil..’

‘Laat me raden. Ze willen dat je nog een laatste klus doet voor ze. Laat me niet lachen. Dit zal nooit eindigen. Je hebt toch al je laatste gehad. Je hebt haar bij Gregor afgeleverd.’

Terwijl ik het zeg, voel ik me misselijk. Ik begin op al die lui te lijken. Koud, gevoelloos en zonder enige empathie. 

‘Sebastiaan. Ik heb je zo gemist. Zo ongelofelijk veel.’

Met alle kracht druk ik mijn lijf tegen het zijne. Hij voelt hard aan. Hard en afstandelijk, wat ik niet had verwacht. Dit was niet het weerzien wat ik voor ogen had. Maar misschien is dat ook naïef gedacht na alles wat zich heeft afgespeeld. Hij weet dat ik met Alejandro ben geweest. 

‘Sorry, ik heb tijd nodig. Vertrouw me als ik je zeg dat het allemaal goed komt. Maar er moeten eerst dingen afgehandeld worden voordat we hier weg kunnen.’

Hij praat mechanisch, bijna als een robot. 

‘Wat is er? Wat voor gruwelijks moet je nu weer doen in ruil voor onze vrijheid?’

Hij trekt me mee een donkere hoek in en drukt zichzelf tegen me aan. Hoe erg moet dit zijn wil hij me zo hard vastklemmen. Hij heeft al mensen moeten ontvoeren, mensen van het leven beroofd, dat kan niet anders, moeten liegen, bedriegen, wat kan er erger zijn dan dat? Wat kan hem zo doen krimpen als een klein kind?

‘Ze vraagt één nacht.’

‘Ik snap het niet. Wat bedoel je met één nacht?’

Hij draait zijn hoofd weg en ik zie zelfs tranen opkomen in zijn ogen.

‘Nee.’

Ik zet mijn nagels in zijn bovenarmen.

‘Anna, het is een smerig spelletje dat ze met me speelt. Het is revanche voor wat ik haar heb aangedaan. Zij vertrouwde mij en ik heb haar voor de leeuwen gegooid. Het stelt in mijn geval niks voor, je weet wat ik voor jou voel, voor ons.’

‘Waar is dat mens? Dit kan niet gebeuren Sebastiaan, dit mag niet gebeuren. Hoe ver kan je gaan?’

Hij blijft stil en laat zijn hoofd hangen. Dit is geen aanval op hem, dit is een aanval op mij. Zij weet dat ze daarmee in mijn hoofd en onder mijn huid gaat zitten. Iedere keer als ik hierna met hem de liefde bedrijf, zal ik aan haar denken. Aan hoe ze hem kust, likt, zuigt, berijdt. Ik schud hardnekkig met mijn hoofd van links naar rechts.

‘Liefste, luister, ik voel niks voor haar. Het is puur lichamelijk. Ik weet hoe dat is. Ik ken mezelf en weet dat dit morgen weer tot het verleden behoort. Dan kunnen we hier weg. Dan kan Nadia hier weg en kunnen we ervoor zorgen dat ze de beste hulp krijgt. Dat kan ik eisen. Het is slechts één keer en dan kunnen we eindelijk beginnen aan het leven dat we samen voor ogen hebben. We laten alles achter ons. Alles wat er is gebeurd op het eiland. Alles wat zich heeft afgespeeld tussen jou en Alejandro.’

‘Wat wil je daarmee zeggen? Is dat een argument zodat ik het minder erg vind, omdat ik zelf de fout in ben gegaan? Dat ik het daarom maar moet verkroppen dat jij vanavond ligt te neuken met die vrouw? Oog om oog, tand om tand, is dat het?’

‘Anna, niet doen. Dat zeg ik helemaal niet. Het enige wat ik wil zeggen is dat we allebei dingen hebben moeten doen om dit te overleven. En dat hebben we alleen kunnen doen omdat we iets hebben om voor te strijden. We hebben elkaar, Anna. Jij en ik. Dat is het enige wat telt.’

‘Klaar, tortelduifjes?’

Sasha verschijnt in de deuropening en kijkt ons verveeld aan. Ik hou het niet meer en ren haar kant op.

Wordt vervolgd