Anna Karolina #298: de dag des oordeels

De sleutel draait om in het slot en Nadia staat met een wazige blik voor me.

‘Lady, there are some men here and I think you have to talk to them.’

‘Men?’

‘Down, at the entrance of the gate.’

‘I don’t understand. Does this have to do with the wedding?’

‘They only told me to tell you that Sebastiaan send them.’

Ik zweer dat mijn hart uit mijn borst knalt en hard tegen de muur openbreekt. Ik krijg geen lucht. Er is toch nog een redding nabij. Zie je wel. Zie je wel dat alles nu goed komt. 

‘Sebastiaan is here?’

‘You have to come, now.’

Snel trek ik wat kleren aan die sowieso totaal misplaatst en overdressed zijn voor dit moment en loop hijgend achter haar aan. Gelukkig snapt ze zelf ook de ernst van de situatie en rent ze de diensttrappen af naar beneden. Hier zijn we veilig. Hier komt Alejandro niet. Maar de oudere hoofdbediende die ons met zijn onderzoekende blik aankijkt en zijn wenkbrauwen optrekt, wel.

‘Where are you going, Nadia?’

Ze gooit zich met haar tengere lijf op hem en kijkt achterom:

‘Run, they’re at the end of the steps. Run!’

Dit is een nachtmerrie, een enge droom. Het is nu of nooit. Ik zeg tegen mijn lijf dat het alles moet geven, maar dat protesteert. Mijn benen laten me in de steek. Ik weet niet wat te doen. 

De oude man grijpt Nadia bij haar lange staart en smijt haar richting de trap. Haar lijf valt als een kapotte pop trede voor trede de trappen af. Zijn klauwen drukken nu in mijn vlees en dan wordt het ineens zwart voor mijn ogen. 

Hoe lang het duurt is onmogelijk te zeggen, maar als ik weer bijkom zie ik het lijf van de oude bediende naast me op de grond liggen. Zijn ogen zijn geopend, maar zijn blik levenloos en glazig. 

‘He’s dead.’

Ik hoor het zachte gefluister van Nadia. 

‘Go. Go now. This is your only chance.’

Ze staat nu boven me en trekt me omhoog. Mijn nagels voelen broos en mijn bebloede vingers en de vegen bloed op mijn sweater tonen de sporen van een gevecht. Heb ik hem vermoord? Heb ik een leven op mijn geweten? Ik voel me misselijk. 

‘For fuck’s sake.’

Nadia grijpt me nu bij de hand en rent verder de trap af. Ik volg haar. Ik kan niet meer nadenken. Het enige wat ik in mijn hoofd herhaal is het feit dat Sebastiaan dichtbij is. Dat hij weet waar ik ben. Hoe kunnen er hier anders mannen zijn die hem kennen?

Ze knalt de kleine bruine deur aan het einde van de trap open en ik ruik de ziltige lucht van de oceaan. Vanzelf glimlach ik als er ineens een harde klap klinkt en het lichaam van Nadia in elkaar zakt. 

‘Waar denk jij naartoe te gaan, Anna?’

De woeste ogen van Alejandro kijken me weerzinwekkend aan. Ik verlies mijn evenwicht en val van schrik op de grond. Ik zie drie mannen in duikpakken een stuk verderop staan. Ze worden onder schot gehouden door de beveiliging van Alejandro. Ik kom hier nooit weg. Het is voorbij. Mijn enige kans is voorbij. Ik trek mezelf op richting het lijf van Nadia en luister of ik haar adem hoor. Het ruisen van de golven dreunt op de achtergrond. Ze opent haar ogen.

‘Behind you,’ fluistert ze zacht en valt met een glimlach weg.

Wordt vervolgd