Anna Karolina #297: mijmeringen voordat de hel losbarst

Die nacht vergrijpt hij zich aan mij en ik laat hem. Ik dacht dat de nacht voor de bruiloft er juist een was dat de bruid en bruidegom niet samen mochten slapen, maar deze man lapt alle tradities aan zijn laars. 

‘Jij bent van mij. Morgen ben je echt van mij.’

Zijn hese diepe stem hijgt in mijn oor. Als ik mijn ogen sluit voelt hij als Sebastiaan toen ik nog dacht dat hij Damir was. Sinds de ontdekking dat Damir undercover werkte was er iets veranderd. Ik heb het nooit tegen hem verteld. Het klinkt zo gek. Maar het voelt wel anders. Echt anders. 

Damir was ruwer, spannender, harder leek het wel, en Sebastiaan is door zijn liefde voor mij zachter en liefdevoller geworden. En dat is mooi, maar ergens, en ik vind het vreselijk om toe te geven, maar ergens mis ik zijn oude ik. 

Heb ik me daarom laten verleiden door Alejandro? Hij heeft mijn verlangen naar hem opgemerkt en hij heeft gelijk. Maar het heeft niks met hem te maken, niet persoonlijk met hem. Het heeft alles te maken met wat ik mis bij Sebastiaan en niet met wat ik gevonden heb bij dit smerige beest. 

Ik ben ziek, ik ben vreselijk ziek. Daarom vond ik Alejandro vanaf het begin zo aantrekkelijk. Hij had dat verbodene, dat spannende, dat gevaarlijke wat Damir ook had en wat Sebastiaan gaandeweg de tijd is verloren. Ik hou zo van Sebastiaan, ik wil een toekomst met hem, ik mis hem zo. In zijn armen ben ik thuis. Zijn geur, zijn warmte, zijn stem. In de armen van Alejandro voel ik me barbaars, wild en rauw. En het erge is, ik geniet ervan. Niet van hem, maar van die kant van mezelf. Er komt een heel ander persoon aan de oppervlakte en ik mag haar. Ik ben nieuwsgierig naar haar. 

Als iemand me nu zou beloven dat ik hier maar een week zit en dat daarna alles voorbij is en ik weer in de armen van Sebastiaan kan vallen, dan zou ik er nog van genieten ook. Maar een leven lang alleen deze gruwelijke liefdeloze harde aanpak en nooit meer de liefde voelen van Sebastiaan? Dat is onmogelijk. Dan spring ik echt tussen de rotsen van wanhoop. Want dit is donker, hard en koud. Dit is een uitzichtloze, zielloze strijd die ik sowieso niet ga winnen. Hij is te sterk. Hij heeft me in zijn macht. Ik kan geen kant op. 

Ik ben opgehouden met het tellen van de blauwe plekken nadat hij zichzelf tegoed heeft gedaan aan mij. Ik huil iedere keer als ik klaarkom, want dat gebeurt, dat gebeurt heus. Ik wil mijn lichaam vervloeken, maar mijn lichaam geniet van hem. Hoe wreed en hard hij ook is, hij weet heel goed wat hij doet. Het kan niet anders dan dat hij vele vrouwen heeft gehad. Deze man gebruikt zijn vingers, tong en kracht als een virtuoos. Een vrouwenkunstenaar. Een ware kenner. Een gevaar.

Nooit heb ik gescholden tijdens de daad, maar bij hem gil ik hele scheldkanonnades. De haat maakt mijn geilheid sterker. Ik wil hem haten, hem verafschuwen, maar ik word naar hem getrokken als door een zieke magneet. Hij heeft gelijk, ik heb dit geïnitieerd, ik heb hem verteld dat ik hem wilde. Mijn lust naar het wilde was groot, maar ook totaal ondoordacht. En nu lig ik hier bezweet, met zijn spoor aan zaad op me achtergelaten te wachten tot de ochtenddauw, en het moment dat ik in een bruidsjurk gehesen word en ja moet zeggen tegen de man. 

Mijn ogen vallen dicht. Ik ben moe. Zo ontzettend moe. Ik verlies mijn bewustzijn en zak weg. Ik hoor het ruisen van de golven. Ik voel het water. Ik zie Sebastiaan. Ik zie mijn liefde. Ik voel zijn warmte. Ik moet hem weer zien. Hij moet me vinden. Hij werkt bij de politie. Er moet toch iets zijn wat hij kan doen?

Wordt vervolgd