Anna Karolina #227: 'Haat vult mijn lijf'

De eerste week ging voorbij in een roes. Gedurende de tweede waren enkele klanken te horen en werden kleuren zichtbaar. Zo snel gaat het. Zo snel begint je lichaam te resetten en te wennen aan het idee van een gebroken hart.

In al die dagen heb ik geen woord gehoord van Damir. Damir. Ik krijg zijn fictieve naam maar niet uit mijn systeem. Het maakt dan ook niet uit hoe hij zichzelf noemt, hij heeft mijn hart en die is nu aan brokken. Dat zoiets, dat buiten ons staat, onze liefde zo teniet kon doen. Een leugen. Niet eens. Het was eerder een gebrek aan lef om hem de waarheid te vertellen. Ik was zwak, ben zwak. Maar dat alles uit angst hem te verliezen. Hoe doen sommigen dat toch? Gewoon alles zeggen zonder de angst om alleen achter te blijven. Ik ben er jaloers op. Honderd procent kunnen zijn wie je bent, zonder enige terughoudendheid.

In mijn geval geloof ik er niet in. In mijn geval ben ik bang voor de teleurgestelde ogen, vol ontzetting over wie ik daadwerkelijk ben. De duistere blik van iemand waar je van houdt, waar de liefde langzaamaan uit verdwijnt, is vernietigend. Je wilt het tegenhouden, maar tevergeefs. Liefde is het enige dat niet te koop is, niet te sturen is, niet te manipuleren is. Zoals de liefde ontstaat, zo makkelijk en snel kan ze weer verdwijnen. En dat is de meest enge gedachte die ik de afgelopen weken heb gehad. Dat ik Juul of mijn moeder nog steeds in het duister laat tasten over wat zich precies afgespeeld heeft vind ik mijn goed recht. Ik praat wel met ze, maar houd het vlak en doe alsof het prima met me gaat. Ik wil geen slapende honden wakker maken. En zolang niemand het weet is het niet echt gebeurd en kan het ieder moment weer omgedraaid worden. Ik ben de enige die momenteel leeft met het verlies, samen met Sebastiaan. Maar of hij het net zo heftig voelt als ik, dat is puur giswerk.

'En wat maakt het verdomme nog uit!!!'

Ik schreeuw tegen de koude muren van zijn huis. Niemand die me hoort behalve mijn innerlijke kind dat zichzelf in slaap probeert te wiegen en hoopt dat dit zo snel mogelijk voorbij gaat. Dit gevoel van leegte, van duisternis. Weer een week verder. Ik heb geen idee meer wat voor dag het is. Uren kruipen voorbij en de enige personen die ik zie zijn de bezorgers aan de deur. Iedere dag klokslag 17:00 staan ze voor het huis met een volle doos. Dat is het werk van Damir, dat kan niet anders. Ook al is ie weg, hij zorgt nog wel voor me. Het geeft me hoop. Hoop dat hij na een bepaalde tijd voor me op de stoep staat en het me vergeeft. Dat hij me mijn misstap vergeeft en me weer in zijn krachtige armen sluit. Ik mis hem zo. Hij is mijn toekomst, mijn alles.

Mijn spiegelbeeld liegt er niet om. Ik lijk wel tien jaar ouder geworden in de afgelopen weken. Alsof hij het mooiste, stralende stukje van mij meegenomen heeft bij het verlaten van het huis. Het magische elixir dat liefde heet en nu totaal is opgedroogd.

Iedere dag zit ik verzonken in mijn eigen mijmeringen als juist vandaag, een dag zoals alle andere, de huistelefoon van Damir gaat en ik, zonder na te denken, uit reflex de hoorn opneem. Ik heb instant spijt dat ik opgenomen heb en blijf stil.

'Sebastiaan?'

'-'

'Sebastiaan, ik ben het. Isabella.’

'-'

'Ik weet dat je me hoort. Sebastiaan, je hoeft niks te zeggen. Ik wil alleen dat je luistert. Misschien is het ook maar beter zo, dat ik je niet spreek, want face to face zou ik het je niet durven te vertellen.'

'-'

Mijn hart bonkt in mijn keel. Isabella klinkt warrig, schor en vooral erg emotioneel.

'Het was niet gepland. Nee, maar dat snap jij ook wel. Sebastiaan. Ik ben bij de dokter geweest. Ik geloofde het zelf niet. Ik dacht dat het te maken had met het herstel van mijn wond, maar dat is het niet. Ik, wij, Sebastiaan, ik ben zwanger.'

Een harde gil ontsnapt aan mijn longen en gaat over in een dierlijk gekrijs. Ik laat de hoorn vallen en ga er zelf achteraan. De droom. De nachtmerrie. Het komt allemaal uit. Zij krijgt hem. Zij krijgt wat mij is ontnomen, wat ik het allerliefste wil. Haat vult mijn lijf. En alsof dat juist nodig was om te voelen dat ik leef, rijs ik omhoog en kijk nogmaals in de spiegel.

Een angstwekkende glimlach siert mijn gezicht. Dit verhaal is zeker niet klaar. Ik sta misschien mat, maar de laatste zet is nog niet gezet. Dit verandert alles! Het is nu het moment om de juiste stappen te zetten.

Wordt vervolgd.

Noot: Anna Karolina heeft kerstvakantie, dus herhalen we de best gelezen afleveringen van het afgelopen jaar. Zoals deze parel. Zaterdag 7 januari staat er weer een gloednieuwe aflevering voor je klaar!