Nee, ik kijk vooral met heel veel plezier naar het leven van Beyoncé, Jennifer Lopez, Lady Gaga, Selena Gomez en Taylor Swift. Sterker nog, ik keek deze documentaires achter elkaar op één dag. Niet omdat ik van alle muziek van deze artiesten hou, maar omdat ik het fascinerend vind om hun worstelingen, vechtlust, ijdelheid, talent, doorzettingsvermogen en kwetsbaarheid te zien. Om ze te bewonderen en me soms ook aan hen te ergeren. Ik hou ervan om een fly on the wall te zijn.

Ik kijk ook wel naar series, maar op de een of andere manier kunnen die me niet seizoenen lang boeien. Bingen doe je om je gedachten te verzetten en dan heb ik wel iets nodig waarbij ik niet afdwaal. Toen iedereen het bijvoorbeeld over Emily In Paris had, heb ik eerst een paar weken geroepen dat ik die serie echt niet zou gaan kijken, omdat-ie voor pubers was. Maar toen ik ineens thuis kwam te zitten met de griep des doods en 'm voorbij zag komen op Netflix heb ik 'm, puur uit nieuwsgierigheid, toch maar even aangezet.

En wat denk je? Ik heb het hele eerste seizoen er in dat snotterige weekend doorheen gejast. Vol goede moed begon ik aan seizoen twee, maar toen gebeurde dus wat bij mij vaak gebeurt bij series: ik haakte af. Ken je dat, dat je tijdens het kijken je telefoon gaat checken of thee gaat maken en de serie niet op pauze zet? Dan is het dus klaar, en dat heb ik niet met goede documentaires. Die hebben een kop en een staart en ik volg 'echte' mensen in hun echte leven.

Marco houdt wel heel erg van series en omdat ik het leuk vind om samen iets te kijken, doe ik dat met hem dus wel. We kijken vooral naar series die zich in het verleden afspelen, zoals Downton Abbey, Mr. Selfridge en The Crown. En als ik zeg samen kijken, bedoel ik ook écht samen kijken. Als een van ons een aflevering op zou zetten zonder de ander, dan is dat echt hoogverraad.

Ik denk trouwens dat The Crown de enige serie is die ik helemaal heb gekeken en die ik nog steeds fantastisch vind. Het kán dus wel, blijkbaar. Het enige wat ik stom vond, was de casting van prins Charles in het laatste seizoen. Het leek wel alsof de castingmevrouw tegelijkertijd met The Crown ook de casting deed voor een film over het leven van Julio Iglesias. En dat door een foutje op de papierstapel de acteur die éígenlijk Charles zou moeten spelen nu nogal verward, met bleek gezicht, blauwe ogen en een stijver voorkomen onder een parasol ergens in Spanje op een filmset staat. De acteur die nu Charles speelt, heeft namelijk bruine ogen en is veeeeel te charmant.

Anyway, documentaires dus. Heerlijk. Hoe meer, hoe beter. En als jullie door het lezen van dit stuk ook een documentaireverslaving willen overwegen, kun je prima beginnen met JLo, Swift en Gaga, maar zoek ook vooral eens de docu's op van en over wat onbekende(re) makers en mensen. Zoals die van documentairemaker Sophie Dros. De eerste die ik van haar zag, was King Of The Cruise, over een superrijke Schotse baron. Fantastisch. Net als haar recentere werk, Sisterhood en Shelley In Wonderland.

Op NPO Plus staat een geweldig werk van Job Tichelman en Hjalmar Tim Ilmer: Mevrouw Faber. Ik heb werkelijk van elke seconde genoten: ontroerend, schrijnend, hoopvol en liefdevol. Ook fijn: The Biggest Little Farm. Over twee mensen die volledig zelfvoorzienend willen leven. Fascinerend en bewonderenswaardig en tegelijkertijd iets wat ik never nooit zou willen of kunnen.

En dat is volgens mij ook het geheim van series, documentaires en films: je even wanen in een andere wereld. Een wereld waarin je zelf terecht zou willen komen, of juist zeker weten niet. Je eigen dagelijkse leven, hoe leuk dat goddank voornamelijk is, even vergeten. In mijn roze fluffy badjas, tijgerlegging en fleecesokken. Met naast me chocolade, een bak popcorn en een kop thee. Alleen verwondering, ontroering, vermaak, ontsnapping, ontspanning en wegdromen. En dat heeft iedereen op z'n tijd heel hard nodig.