Anna Karolina #300: Gregor en Sasha to the rescue

‘Anna, Anna, sta op.’

Ik voel de hete smurrie op mijn schouder. Het bloed druipt van me af. De woeste kop van Alejandro ligt met zijn gezicht naar beneden naast me op de grond. Ik ben versteend. 

‘We moeten hier weg.’

Sebastiaan sleurt me mee en rent richting de drie mannen in duikpak als een vreemd geluid boven ons klinkt. De wind waait hard en mijn zicht wordt beperkt door mijn lange haar dat voor mijn ogen golft. Het geluid van boven wordt steeds sterker en sterker en dan zie ik wat het is. 

‘Komen ze ons halen? Is het de politie?’

We moeten hier weg. Weg van dit horroreiland, weg van alles. Dit is onze kans. Ik heb het gered. Ik heb het volgehouden. Ik huil van waanzin en opluchting. 

‘Wacht.’

Ik laat hem los en ren terug. Ik buig me over het lichaam van Nadia heen. Ik leg mijn oor tegen haar lippen. Ik hoor haar adem.

‘Ze moet mee. Sebastiaan help me, ze moet mee.’

Hij rent naar me toe en helpt me het lichaam van de jonge bediende op te tillen. Samen rennen we weer richting de mannen die nu alle handlangers van Alejandro de baas zijn. 

De helikopter daalt en daalt. Ik kijk in de grote ogen van Sasha. 

‘Daar stap ik niet in, Sebastiaan.’

‘We moeten wel. Anna, we moeten wel.’

Tegelijk draaien we onze hoofden en zien tientallen mannen vanuit het grote huis afdalen. Die komen ons vast niet feliciteren met het neerknallen van hun baas. 

Alles gaat in een roes. We stappen in, vliegen weg, zien de duikers het water in springen, ik houd Nadia stevig vast en fluister haar dat alles goed komt. Ik dacht dat ik blijer zou zijn daar weg te komen, maar het voelt eerder als een tragisch einde van een verknipt sprookje. 

‘Wat doe je hier, Sasha?’

‘Een ‘dank je wel’ mag er wel af, Damir. Sorry, maar je bij je echte naam noemen lukt me niet.’

Ze kijkt hem aan met haar zwoele blik en ook al weet ik dat er niks tussen hen tweeën speelt, steekt het me toch.

‘Gregor heeft altijd al een zwak voor je gehad. Dat weet je.’

Haar polsen zitten vol rode strepen en blauwgele plekken. 

‘Het spijt me Sasha, het spijt me dat ik je ...’

‘Hou je mond nou maar. Het is gedaan. Ergens wist ik dat ik nooit los zou komen van die man.’

‘Waar gaan we naartoe?’

‘Rustig maar. Gregor wil je nog eens goed bedanken voor je goede daad dat je mij bij hem teruggebracht hebt en kennis maken met de vrouw die ervoor heeft gezorgd dat jij je oude leven de rug toekeert.’

Haar blik rust nu op mij. Ik voel het branden op mijn huid maar blijf expres mijn focus houden op Nadia en haar ademhaling. Het kan niet anders dan dat haar fragiele lijf op meerdere plekken gebroken is. De val van de trap moet zijn tol hebben geëist. Die oude vendetta van die hele Gregor en Sebastiaan kan me mijn rug op. Door dit soort kat-en-muis-spelletjes zijn wij allemaal de dupe hier. Alledrie. Stuk voor stuk. 

Beneden ons verschijnt een groene oase. Tussen de bomen een immens groot huis. Wat is het toch met al die gruwelijke kerels en hun prachtige optrekjes. Het enige waar ik aan kan denken is dat Nadia goed terechtkomt zo en de zorg krijgt die ze verdient. Als zij er niet was, was ik er waarschijnlijk ook niet meer. Mijn gevoel gaat alle kanten op. Weer in de nabijheid van Sebastiaan voel ik me weer mezelf, maar tegelijk huist er woede, boosheid en verontwaardiging in mij. Hij is degene die mij in dit alles heeft meegezogen. Hij wist wat hij deed toen hij mij verliefd op hem liet worden. 

Wordt vervolgd